Artykuły

W 23. Subiektywnym spisie aktorów teatralnych Jacka Sieradzkiego.

Lubię w "Nie-Boskiej komedii" Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego ten jeden jedyny spadek po Zygmuncie Krasińskim: wielką sekwencję dysputy Hrabiego Henryka z Pankracym, a tak naprawdę z samym sobą. Aktorka jest w tej scenie, chcący czy niechcący, depozytariuszką polskiego romantyzmu, nie tego z podręcznika literatury, lecz tego rozpalającego widownię Narodowego w 1968, czy właśnie Starego w latach siedemdziesiątych, nowego romantyzmu, żarliwego i ironicznego, walczącego o rząd dusz, i - w jakimś wymiarze - zdobywającego tę władzę. Co czyta się doskonale w osobnym stylu gry, tak różnym od łażących po scenie petard lęku i nienawiści, jakie aktorom Strzępki pisze Demirski. Jest tu cytatem z innych czasów na tej samej zasadzie, jak wersy klasycznego poety, i tak samo mocnym przez kontrast.