Artykuły

Na stałych bywalców premier teatralnych sypnęło w zeszłym tygodniu jak z rogu obfitości: cztery nowe przedstawienia pod rząd, dzień po dniu, w czterech tea­trach warszawskich! I ten, co lubi chodzić do teatru, i ten co musi, wszyscy zmęczyli się jed­nakowo...

>>> Drugi wieczór teatralny za­prowadził do Sali Frob Teatru Dramatycznego. Ta scena poka­zała jedną z amerykańskich no­wości teatralnych, sztuką nie znanego u nas autora Franka D. Giiroya "Kto uratuje Wieśnia­ka?". Utwór ten napisany w manierze naturalistyczno-psychologicznej, wydaje się przede wszystkim o wiele za długi. Ma jednak momenty interesujące, choć wcale nie oryginalne. To właśnie jest najciekawsze, jak z rozmaitych znanych chwytów, znanych pomysłów, z elemen­tów wcale nie odkrywczej psy­chologii, w dodatku przy mocno naciągniętych sytuacjach - po­wstała rzecz dobrze skonstruo­wana, ciekawa z punktu widze­nia i aktora, i reżysera - rzecz teatralna. Sekret prosty: znajo­mość praw warsztatu dramaty­cznego, typowa amerykańska zawodowość. W gruncie rzeczy to nie jest dzieło sztuki, a nie­źle wykonana usługa artysty­czna, dobry produkt rzemiosła.

Tak samo dobrze wykonał tą rzecz reżyser, Jan Świderski. Podobnie i aktorzy: Wiesław Gołas, Edmund Fetting, Halina Dobrowolska i inni.

W sumie nie byłoby sprzeci­wów, gdyby nie wątpliwa treść moralna tego widowiska. John Doyle w sztuce Giiroya zadaje sobie pytanie, czy warto było ratować życie Alberta Cobba. zwanego Wieśniakiem, skoro Cobb został łajdakiem i nędzni­kiem, niezbyt wielkiego wymia­ru, ale dość obmierzłym - a jego wybawca musi wkrótce umrzeć z powodu odniesionych przy ratowaniu ran. Jest to py­tanie - pułapka. Trudno. Za­sługa Johna nie byłaby większa, gdyby Albert został geniuszem i odkupicielem ludzkości. Ratuje się człowieka, a reszta należy do przyszłości. Inna sprawa, wiadomo, że los płata nam roz­maite figle. Ale to już nie na­leży do pytań moralnych.<<<