Artykuły

W Teatrze Wielkim - Operze Naro­dowej ostatnia premiera tego ro­ku - "Potępienie Fausta", legen­da dramatyczna Hectora Berlioza, skompo­nowana w 1846 r. muzyczna adaptacja dra­matu "Faust" Goethego w przekładzie poe­ty Gerarda de Nervala. Przedstawienie w oryginalnej wersji językowej zrealizowa­ne zostało w koprodukcji z operą w Los An­geles w 200. rocznicę urodzin wielkiego kompozytora.

Autorem inscenizacji (reżyseria, dekora­cje, kostiumy i koncepcja świateł) jest Achim Freyer, najwybitniejszy obok Rober­ta Wilsona i Petera Greenewaya współczes­ny reżyser teatru operowego. Jest uczniem Brechta, a jego inscenizacje, podobnie jak spektakle Wilsona, określane są mianem te­atru obrazów. Nic dziwnego - Freyer zaczy­nał jako malarz. Scenę traktuje jak płótno, tworząc wizje wypełnione światłem i wspa­niałymi, nasyconymi barwami. Maluje zresz­tą do dziś - pracownię ma w swoim domu w Toskanii. Premierze "Potępienia Fausta" towarzyszy wystawa "2001/ 6 11 03 horizontal" ukazująca jego grafiki i malarstwo z trzech ostatnich lat (czynna do 6 stycznia). Amerykańska premiera "Potępienia Fau­sta" odbyła się 10 września i spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem. Freyer wykorzystał kompozycję Berlioza, by ukazać własne spojrzenie na człowieka "w indu­strialnym społeczeństwie". Jego zdaniem Faust-egocentryk mylący samotność z nie­zależnością, obsesyjnie dążący do władzy i posiadania - jest znakomitą metaforą współczesnego człowieka. Ciekawe, jak re­żyser pokaże to na scenie i jakim nośnikiem tej idei okaże się muzyka Berlioza?

W premierowym przedstawieniu wezmą udział artyści zagraniczni: Marcello Bedoni (Faust), Marcel Vanaud (Mefistofeles) i Ele­ni Matos (Małgorzata), których w następ­nych nielicznych spektaklach (tylko dwa w styczniu) zastąpią soliści Teatru Wielkie­go: Adam Kruszewski, Wojciech Bukalski i Małgorzata Walewska. Obok Chóru i Or­kiestry Teatru Wielkiego oraz Chóru Alla Polacca pod batutą Jacka Kaspszyka wystą­pi Freyer Ensemble, eksperymentalna gru­pa teatralna złożona z aktorów, śpiewaków, akrobatów, tancerzy i mimów. To znak roz­poznawczy teatru Freyera, w którym aktor jest scenicznym znakiem, elementem inscenizatorskiej konstrukcji.