Artykuły

Przewodniki Klubu Komediowego to kabaret literacki najwyższej próby.

Warszawski Klub Komediowy w swoich Fabularnych przewodnikach po... konsekwentnie ucieka od bieżącej polityki. Jego autorzy Błażej Staryszak i Michał Sufin unikają komentowania aktualnych wydarzeń z kraju i świata i wręcz zaznaczają, że są „nieaktualni".

Na podstawie trzech programów, jakie udało mi się obejrzeć, widzę wyraźnie, że mimo młodego wieku wiele ich łączy z Kabaretem Starszych Panów. Świetne teksty, finezja, elegancja słowa, a zwłaszcza surrealistyczne poczucie humoru. Oni nie wstydzą się liryki. O tym, że na ten typ inteligentnego humoru jest zapotrzebowanie, także wśród młodych, świadczą wypełniona po brzegi widownia i bardzo spontaniczne reakcje.

Nie komentując bieżących zdarzeń, ten kabaret jest blisko życia. Opowiada o absurdach codzienności, z którymi może się zetknąć każdy z nas. W Przewodniku po rzeczywistości wolnorynkowej obserwujemy wędrówki pary absolwentów w poszukiwaniu etatu i lepszego jutra, „którzy na skrzyżowaniu ulic Chęci i Możliwości napotykają między innymi gadające jelenie, sadomasochistyczną sesję akademicką i uautentyczniacza". Przewodnik po ostatnich pożegnaniach to z kolei opowieść z dreszczykiem, bo rozgrywa się na cmentarzu. Przewodnikiem jest pewien literat, który zorientował się, że zgładził bohaterkę pisanej przez siebie sztuki. Cmentarz powstał na ruinach dawnej biblioteki, a zamieszkują go postacie, które — jak piszą autorzy — „tylko na chwilę wyszły spomiędzy kart swojej trumiennej twardej oprawy". Wstępując do literackich katakumb, oprócz zmarzniętej bibliotekarki można spotkać chłopca z Bahdaja oraz wyczuć atmosferę... wierszy Leśmiana.

Najnowszy program spółki Staryszak & Sufin to Przewodnik po trzecim trymestrze. Śledzimy tu perypetie pewnego informatyka uzależnionego od gier komputerowych, który wkrótce ma zostać ojcem. Dotarcie do swej partnerki na porodówce dowodzonej przez ekscentrycznego lekarza o międzynarodowym autorytecie i wschodniobrzmiącym nazwisku jest trudną do wyobrażenia „drogą przez mękę". Bohater wpada w objęcia zdarzeń dziwnych i dziwniejszych. W którymś momencie nakłaniany jest do tego, by urodzić swoje wewnętrzne dziecko za pomocą wazektomii eksperymentalnej.

Staryszak i Sufin świetnie potrafią wpleść do literackiej polszczyzny współczesną pseudomowę. „To była miłość na dwa shakehandy/ Gentlemens agriment i na brak puenty/ To była miłość na dwa przywitania/ na smalltalk w windzie i brak pożegnania".

Niektóre utwory mają zaskakująca puentę, jak choćby piosenka Ja kocham mojego dwulatka. Muzykę przygotowuje Radek Łukasiewicz z zespołu Pustki. Z Przewodnikami związana jest stała grupa młodych aktorów, m.in. Katarzyna Kołeczek, Weronika Nockowska, Agata Sasinowska, Bartłomiej Magdziarz, Mateusz Lewandowski. Odkryciem jest znana skądinąd Matylda Damięcka, która z równym powodzeniem potrafi wcielić się w postać celebrytki z amerykańskim akcentem, staruszka portiera, światowej sławy ginekologa-ekscentryka, jak i zawadiackiego chłopca z Bahdaja.