Los mnie ocalił
Miała 3 lata, gdy postanowiła zostać aktorką, a od 7 roku życia pracuje w tym kierunku. Drapieżna, barwna, autentyczna - takie epitety do niej przylgnęły. Z Dorotą Stalińską rozmawia Justyna H. Wiśniewska.
- Przygotowuje Pani nową sztukę. Drapieżną?
- Refleksyjną. To opowieść o losie najbogatszej i chyba najbardziej nieszczęśliwej kobiecie świata...
- Ma wszystko, a naprawdę nie ma nic?
- Uwikłana w swój nieograniczony majątek nie potrafi odnaleźć zwykłego ludzkiego szczęścia, czyli miłości... Miłości do niej jako człowieka i kobiety, a nie miłości do jej fortuny i pozycji.
- Autorem scenariusza jest reżyser i scenarzysta Jacek Koprowicz. A Pani rola?
- Moja bohaterka - Afrodyta - jest portretem Christiny Onassis. Sztuka o prawdziwych niach z jej życia.
- To monodram?
- Nie. Gram z młodą, bardzo utalentowaną aktorką Joanną Koroniewską. Joasia gra Ligeę, moją pokojówkę. Jest powiernicą, właściwie najbliższą mi osobą. Chciałabym, aby wymowa tej sztuki stała się pewnym przesłaniem dla tych, których mamona oślepiła.
- Wierzy Pani w przemianę dorosłego człowieka?
- Nieodwracalna jest tylko śmierć. Po wypadku powiedziałam: "Ponieważ los mnie ocalił, ja zrobię wszystko, by ocalić innych". Stworzyłam fundację "Nadzieja", która niesie pomoc dzieciom - ofiarom wypadków drogowych. Na skrzyżowaniu, na którym o mało nie pożegnałam się z życiem, przy wyjeździe z Warszawy na Kraków najechała na mój samochód ciężarówka i go zmiażdżyła - zainstalowano, dzięki moim staraniom, światła. Udało mi się m.in. kupić najnowszej generacji stół ortopedyczny dla dziecięcego oddziału ratunkowego w szpitalu na Niekłańskiej w Warszawie. Wyposażamy dzieci także w elementy odblaskowe - już 250 tysięcy.
Czy jest szczęśliwa? Oczywiście - wykrzykuje! Żyje, jest zdrowa, ma wspaniałego syna. Zbudowała dla niego dom, żeby miał ogród, kwiaty, przestrzeń i niezależność. Sztuką zarabia na życie. Może pomagać innym. To mało, by być szczęśliwą - pyta?
