Artykuły

Teatr Dramatyczny rozpoczął nowy sezon teatralny premierą sztuki Jean Giraudoux "Elektra" (przekład Jarosława Iwasz­kiewicza), w reżyserii Kazi­mierza Dejmka, ze scenogra­fią Jana Kosińskiego. Dramat rodu Atrydów, jego ponure tajemnice i zbrodnie, były te­matem licznych sztuk teatral­nych, wystawianych już w czasach starożytnych, w Gre­cji. Pierwszymi twórcami przedstawień, w których główną bohaterką stała się Elektra, byli najwięksi dra­maturdzy starożytni: Ajschylos, Sofokles i Eurypides. Dramat Elektry pociągał swym tematem pisarzy współczes­nych, właśnie takich jak Giraudoux czy Sartre. Walka, jaką podejmuje Elektra z nie­sprawiedliwością, podłością, zgnilizną, jaka panuje w do­mu Atrydów, walka już nie tylko samej Elektry, ale także jej brata Orestesa, nawet przeciwko matce, która swymi postępkami przyczynia się do moralnego upadku rodu - jest głównym tłem sztuki. Drobna, krucha dziewczyna, w imię najpiękniejszych ideałów podejmuje walkę ze złem, któ­re panoszy się w domu, w ser­cach, zamierzeniach, wreszcie W samych uczynkach człon­ków rodziny. Czy zwycięży, czy da sobie radę? Oto pytanie, na które stara się odpowiedzieć Jean Giraudoux, jeden z najwybitniejszych pisarzy francuskich międzywojennego okresu. W przedstawieniu, jakie oglądamy w Teatrze Dramatycznym na pierwszy plan wysuwa się para mło­dych bohaterów dramatu: Ja­dwiga Jankowska-Cieślach ja­ko Elektra i Marek Kondrat w roli Orestesa. Młodzi akto­rzy grają przekonywająco, żarliwie walcząc o ideały, ja­kie reprezentują młodością, czystą i jasną, pragnąc żyć w świecie czystym i jasnym. Jeszcze jeden sukces odniósł Gustaw Holoubek w roli Żeb­raka, spełniając znakomicie trudną rolę narratora wyda­rzeń (i ich komentatora), jakie miały miejsce w domu Atry­dów. Egistosem był Andrzej Szczepkowski, niegodziwą i rozpustną matką Klitemnestrą była Zofia Rysiówna, Ogrod­nikiem - Zbigniew Zapasiewicz. Dramat dwóch kobiet: Klitemnestry i Elektry, przed­stawiony przez Giraudoux jest odwiecznym konfliktem, wal­ką pomiędzy żądzą i naduży­waniem władzy, chęcią "uży­cia życia", a czystością i szla­chetnością, dążeniem do spra­wiedliwości, jakimi kieruje się zawsze, we wszystkich epo­kach młodość. <<<