Artykuły

Po długiej i ciężkiej chorobie 23 lipca 2016 roku odszedł z tego świata Daniel Bargiełowski. Wspaniały, szlachetny człowiek. Aktor, reżyser teatralny i filmowy. Pisarz, scenarzysta i adaptator.

Długoletni członek Związku Artystów Scen Polskich i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Cieszący się ogólną sympatią, pełen uroku kolega.

W latach 1957-1960 był aktorem Teatru Narodowego a w latach 1960-1962 Teatru Ziemi Mazowieckiej. Od roku 1967 do roku 1979 etatowym reżyserem Teatru Telewizji Polskiej. Prywatnie mężem Krystyny Berwińskiej. Starszym o dziesięć lat bratem zmarłego niedawno Marka Bargiełowskiego.

Urodził się w Starachowicach 18 listopada 1932 roku. Absolwent Wydziału Aktorskiego warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im Aleksandra Zelwerowicza. Rocznik 1957. Po dyplomie zaangażowany przez wielkiego Wilama Horzycę do Teatru Narodowego w Warszawie, stawiał tam pierwsze kroki na scenie. Debiutował rolą Syna w dramacie Stanisława Wyspiańskiego Wyzwolenie w reżyserii Wilama Horzycy. Kolejne jego role w tym teatrze to Żołnierz w sztuce Wojciecha Bogusławskiego Henryk VI na łowach w reżyserii Jerzego Rakowieckiego, Rotmistrz w dramacie Kleista Książe Homburg w reżyserii Wilama Horzycy, Horacy w Szkole żon Moliera w reżyserii Janusza Strachockiego, Aleksander Michajłowicz Głow w Graczach Gogola w reżyserii Stanisława Bielińskiego, Strażnik w Szekspirowskim Wieczorze trzech króli w reżyserii Józefa Wyszomirskiego, Lord Chamlos w Marii Tudor Wiktora Hugo w reżyserii Władysława Krasnowieckiego i Lokaj hrabiny Idalii w Fantazym Juliusza Słowackiego w reżyserii Henryka Szletyńskiego.

Po trzech sezonach w Teatrze Narodowym przeniósł się w roku 1960 do Teatru Ziemi Mazowieckiej. Kierowanego przez Wandę Wróblewską i jego przyszłą żonę Krystynę Berwińską. Przeżył z nią długie lata w szczęściu i miłości. W Teatrze Ziemi Mazowieckiej grał między innymi Filaria w Cymbelinie Szekspira w reżyserii Krystyny Berwińskiej i Damisa w Świętoszku Moliera w reżyserii Wandy Laskowskiej.

Ale aktorstwo nie dawało mu pełnej satysfakcji. Postanowił zostać reżyserem. Wyjechał do Moskwy na studia. Ukończył tam reżyserię filmową w Moskiewskim Instytucie Filmowym. Z dyplomem reżysera powrócił do Warszawy w roku 1965. Na długie lata związał się z Teatrem Telewizji. Pracował w tej instytucji, odnosząc sukcesy do roku 1979. Reżyserował i adaptował przedstawienia. Między innymi sztukę Gorina Zapomnieć o Herostratesie, Szewców Witkacego, Sen nocy letniej Szekspira i Wigilię generała własnego autorstwa.

Współpracował z wieloma teatrami w Polsce. Z Bałtyckim Teatrem Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie,Teatrem Dramatycznym w Gdyni, Teatrem Powszechnym w Łodzi, Teatrem im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu i Teatrem Polskim w Szczecinie
Inteligentny i wykształcony, był płodnym i utalentowanym autorem licznych powieści. Także historycznych. Napisał książki o Zygmuncie Berlingu Konterfekt generała (Rytm 1996) i o Michale Tokarzewskim-Kraszewiczu Po trzykroć pierwszy (Rytm 2000). Opowieść o Leopoldzie Okulickim wydaną w Anglii w roku 1989 wystawił w Londynie w swojej reżyserii i adaptacji w Polskim Ośrodku Kultury Związku Artystów Scen Polskich.

Napisał też ciekawą sztukę teatralną Wióry. Nagrodzoną we Wrocławiu w roku 1973.
Zmarł w wieku 83 lat. Pochowany został w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim. Żegnaj Danielu. Pozostawiłeś po sobie bogaty i niebagatelny dorobek. Śpij spokojnie.