Igraszki z diabłem
PRZEDSTAWIENIA lalkarskiego trudno oceniać kryteriami stosowanymi w ocenie spektakli teatrów dramatycznych. Trzeba jednakże pamiętać o zbieżności obu tych gatunków teatralnych w punkcie, któremu na imię: aktor. I dlatego, jeżeli będziemy mówili w niniejszej recenzji o pracy aktora-lalkarza, posługiwać się będziemy częściowo w jej ocenie kryteriami stosowanymi w odniesieniu do teatrów dramatycznych.
Ponieważ jednak strona plastyczna w teatrze lalek odgrywa b. dużą rolę, trzeba od niej rozpocząć omówienie spektaklu krakowskiego.
Pod tym względem widowisko stało na bardzo wysokim poziomie. Zarówno dekoracje - Czarciego młyna, lasu i pustelni, projektowane przez J. Skarżyńskiego i K. Mikulskiego, jak i lalki L. Minticz były pomysłowe, barwne, żywe. Lalki niepowtarzalne - leżące w charakterze roli, którą wykonywały - świadczą o bogatej inwencji ich twórczyni.
A teraz kilka słów o samych "Igraszkach". Drda rozbudował je na kanwie znanej baśni o zbóju Madeju. Pokazał on człowieka prostego chłopa, który niczego się nie boi, zaś kierując się swoistą filozofią dąży do osiągnięcia sprawiedliwości. Drda pisząc "Igraszki" stworzył kapitalną satyrę obyczajową, pełną sytuacji komicznych, która przez swoją baśniowość przemawia silnie do widza i pozostaje na długo w jego pamięci.
Aktorsko - "Igraszki z diabłem" stanowią osiągnięcie szczytowe teatru "Groteska", świetny Sarka-Farka (zbój Madej) w wykonaniu L. Śmigielskiego, pełni prostoty Kasia A. Tomschey i Kabat St. Rychlickiego oraz Pustelnik Fr. Pugeta - eto postacie wypełnione wyrazistą treścią.
Znakomite były także diabły wiejskie oraz aniołki, które wywołują brawa na widowni. Ogólnie biorąc zespół aktorski dał z siebie wszystko, gdyż wysiłek fizyczny przy operowaniu nieraz bardzo ciężkimi lalkami połączony z ekspresją aktorską (dobrze prowadzone dialogi, wyrazista dykcja, inteligentna interpretacja tekstu) - pozwala na takie stwierdzenie bez zastrzeżeń.
Dobrym dopełnieniem widowiska była muzyka skomponowana przez prof. K. Meyerholda.
