Leszno. Stanisław Grochowiak na placu Metziga
Odsłonięcie pomnika poety Stanisława Grochowiaka będzie głównym punktem trwającego od dziś w Lesznie festiwalu "Miasto Grochowiaka". Władze miasta podkreślają, że będzie to pierwszy w kraju monument upamiętniający związanego z Lesznem poetę.
Pomnik autorstwa rzeźbiarza Norberta Sarneckiego będzie przedstawiał Grochowiaka spacerującego po chodniku na leszczyńskim placu Metziga. Sylwetka poety z brązu będzie miała około dwa metry wysokości.
- Zależało nam, aby Grochowiak ukazany był jako poeta przechadzający się po mieście, zamyślony z lekko zadartą w górę głową - i taki też będzie - powiedział rzecznik prezydenta Leszna Rafał Kotomski.
- Miejsce, w którym pomnik zostanie w piątek odsłonięty jest nieprzypadkowe, ponieważ sam Grochowiak wspominał o tym placu w swojej twórczości; tędy wracał ze szkoły, w pobliżu miał swoją ulubioną leszczyńską ulicę - Wąską. Chcieliśmy, żeby Grochowiak "wrócił do Leszna", był bliżej ludzi, żeby pojawił się w przestrzeni miejskiej i był po prostu bliżej mieszkańców - dodał Kotomski.
Uroczyste odsłonięcie pomnika z udziałem rodziny poety odbędzie się w piątkowe popołudnie i zainauguruje tegoroczną edycję festiwalu "Miasto Grochowiaka".
W ramach festiwalu odbędzie się m.in. slam poetycki "Grochowiak niedaleki". W trakcie trzech dni zaplanowano także projekcje filmów opartych na twórczości Grochowiaka - "Partita na instrument drewniany" z 1975 roku w reż. Janusza Zaorskiego wg scenariusza Zaorskiego i Grochowiaka, "Twarz anioła" z 1970 roku w reż. Zbigniewa Chmielewskiego z dialogami Grochowiaka, "Czerwone i złote" z 1969 roku w reż. Stanisława Lenartowicza wg scenariusza Grochowiaka.
Tegoroczną edycję festiwalu zakończy niedzielny koncert Witka Łukaszewskiego z zespołem w Teatrze Miejskim.
Poeta, prozaik, dramatopisarz i publicysta Stanisław Grochowiak urodził się w Lesznie w 1934 roku. Mimo, że czasy okupacji spędził w Warszawie, wrócił do rodzinnej miejscowości po zakończeniu wojny. Tu dorastał, uczył się i - jak podkreślił Kotomski - "to właśnie Leszno było miastem jego młodości i stąd także czerpał inspirację do swojej twórczości".
Stanisław Grochowiak uznawany jest za jednego z najoryginalniejszych polskich poetów, debiutował na łamach dodatku literackiego do "Słowa Powszechnego" w styczniu 1952 roku. W późniejszych latach prowadził m.in. dział literacki, drukował swoje wiersze i opowiadania, a także miał stały felieton "Listy Redaktora Rozsądnego" - poradnik dla młodych poetów na łamach "Wrocławskiego Tygodnika Katolickiego", którego redaktorem naczelnym był wówczas Tadeusz Mazowiecki.
Pierwszy, od razu głośny tomik poetycki Grochowiaka, "Balladę rycerską", autor opublikował w 1956 roku, potem wydał m.in. "Menuet z pogrzebaczem" (1958) , "Rozbieranie do snu" (1959), "Agresty" (1963). Ostatni etap twórczości artysty to takie zbiory jak: "Polowanie na cietrzewie" (1972), "Bilard" (1975) i wydane po śmierci poety "Haiku Images" (1975).
Grochowiaka zaliczano do tak zwanego pokolenia "Współczesności" obok m.in. Andrzeja Bursy, Ernesta Brylla, Marka Hłaski, Ireneusza Iredyńskiego, Edwarda Stachury. Grochowiak uprawiał też prozę - wydał tom opowiadań "Lamentnice" (1958), powieści: "Trismus" (1963) i "Karabiny" (1965), a także dramaty, takie jak "Szachy" (1961), "Partita na instrument drewniany" (1962), "Chłopcy" (1964).
Poeta zmarł przedwcześnie 2 września 1976 roku w Warszawie w wieku zaledwie 42 lat.
