Artykuły

LIX Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień 2016. Pisze Jacek Marczyński w Rzeczpospolitej.

Jeśli na festiwalu pojawią się dwa wydarzenia, można go uznać za udany. Tak było w tym roku na Warszawskiej Jesieni.

Wprawdzie oba utwory nie narodziły się dla tego festiwalu, ale ważne, że publiczność Warszawskiej Jesieni wreszcie je poznała. Pierwszy to "Czarodziejska góra" Pawła Mykietyna w reżyserii Andrzeja Chyry [na zdjęciu]. Jej premiera odbyła się rok temu na Malcie w Poznaniu, potem spektakl pojawił się w kilku miastach, wreszcie dotarł do stolicy.

O tej operze napisano już wiele, bo Paweł Mykietyn stworzył "Czarodziejską górą" nową operową jakość, a Andrzej Chyra przemienił ją w pasjonujące widowisko. Teraz pozostaje pytanie, czy zakończy sceniczne życie w jednej inscenizacji czy też inny reżyser odważy się po nią sięgnąć.

Wydarzeniem stała się też opera nieznana u nas, a słynna. To "Luci mie traditrici" Włocha Salvatore Sciarrina, który z naturalnych brzmień instrumentów i głosów - bez elektroniki i przetworzeń - tworzy oryginalną, pełną subtelnych brzmień muzykę.

Wspaniałą, zapraszaną przez świat wykonawczynią utworów Sciarrina jest Anna Radziejewska. Czuje się doskonale w tej muzyce półtonów i półcieni. Tu miała wszakże też świetnych partnerów (Artur Janda, Jan Jakub Monowid, Hubert Zapiór, Contemporary Ensemble pod dyrekcją Liliany Krych).

"W oparach opery" - taki był podtytuł tej Jesieni. W owych oparach nie każdy potrafi znaleźć właściwą drogę. Reżyserka Natalia Korczakowska zagłuszyła misterną tkankę "Zagubionej autostrady" Olgi Neuwirth natłokiem bezładnych pomysłów. "Aron S" to mieszanina dźwięków wymyślonych przez Sławomira Wojciechowskiego i bełkotliwego intelektualnie libretta Pawła Krzaczkowskiego. No, ale wybitne dzieła nie rodzą się tłumnie.

Tegoroczna edycja była wyjątkowa jeszcze z jednego powodu. Z festiwalem postanowił rozstać się jego dyrektor, Tadeusz Wielecki, któremu publiczność zawdzięcza 18 interesujących Warszawskich Jesieni.