Artykuły

A propos wielkiej klasy, to na koniec nie sposób nie odnotować choć krótko jednego z nowych warszaw­skich spektakli teatralnych: "Skiza" Zapolskiej, które­go w Sali Prób Teatru Dramatycznego wyreżyse­rował Witold Zatorski.

Mój Boże. "Skiz"! Kome­dia sprzed lat siedemdzie­sięciu paru, początkowo nie przez wszystkich docenio­na, dopiero w roku 1937 na­rodziła się jakby na nowo - wtedy, gdy zabrali się za nią znakomici aktorzy. Bo "Skiz" to przede wszystkim sztuka dająca wspaniałe pole do popisu aktorskiemu kwartetowi: dwie pary mał­żeńskie - starsza, posiada­jąca spore doświadczenie, życiową mądrość i umiejęt­ność dystansowania się od codzienności, młodsza - naiwna, prostolinijna, łatwo dająca się bałamucić salo­nowym flirtom, romantycz­nie rozbudzona (to ona), po hreczkosiejsku rzeczowa (to on).

"Skiza" wystawia się nie tylko, by sprawić przyjem­ność publiczności, lecz tak­że by sprawić przyjemność aktorom, takie to są role. Niestety - jeśli nie ma koncertowej gry, gaśnie ca­ły urok i dowcip tej ko­medii, ale też "Skiza" gry­wają zazwyczaj najlepsi. Pamiętam jeszcze krakow­ski spektakl sprzed lat trzydziestu pięciu, z Ćwi­klińską, Wiktorem Biegań­skim, Jadwiga Baronówna i Tadeuszem Wesołowskim - był to koncert nad kon­certy! Potem widywałem "Skiza" kilkakrotnie; zaw­sze w obsadzie ktoś błysz­czał - a to Zofia Jaroszew­ska jako rozsądna i wdzię­czna Lulu, a to Łapicki ja­ko pełen szarmu Tolo, - ale - dopiero teraz, w Dramatycznym, znowu za­chwycił mnie cały wspa­niały kwartet: Barbara Krafftówna, Gustaw Ho­loubek, Magda Zawadzka i Piotr Fronczewski...

Wyborny spektakl! Ko­media Zapolskiej znów odzyskała w nim wszy­stkie swoje walory, zno­wu cieszyliśmy się bły­skotliwym dialogiem, znowu mogliśmy chociaż na dwie godziny zapom­nieć, że istnieje jakiś inny świat na zewnątrz, że mogą być jakieś inne konflikty niż małżeńsko-towarzyskie...