Dobre, bo polskie
Przez lata marzyłem o zrealizowaniu Dziadów Mickiewicza we Francji. Inicjowałem i brałem udział w licznych czytaniach tego arcypolskiego arcydzieła między innymi w Komedii Francuskiej, ale nigdy nie udało się doprowadzić do realizacji scenicznej. Żałuję.
Budowanie marki Polski i polskiej kultury poza granicami naszego kraju to, moim zdaniem, przede wszystkim prezentowanie bogactwa naszego kulturalnego dorobku. Kultura — szczególnie ta teatralna — jest znakomitym medium, które w sposób ponadczasowy pozwala objaśniać nas i nasze sprawy innym narodom — poprzez naszą tradycję, nasze doświadczenia historyczne, społeczne, artystyczne...
W polskiej literaturze dramatycznej — dawnej i współczesnej — jest wiele nowatorskich, interesujących, niezwykle „aszych", a przecież, nie tylko dla nas zrozumiałych sztuk. Poszukiwanie języka teatralnego, który upowszechniałby naszą kulturę literacką, czyniąc ją dostępną dla innych narodów, uważam za cel niezwykle ważki i „wart Zachodu".
Jeśli chcemy prawdziwie współtworzyć Europę, musimy wnosić do niej naszą inność, proponować coś od siebie, promować to, co nasze, nie starając się niczego i nikogo naśladować. Jesteśmy dla Europy ciekawi, o ile jesteśmy inni, o ile możemy ubogacać to, co wspólne, tym co polskie. W moim przekonaniu, bogactwo i różnorodność polskiej kultury jest wartością, do której zawsze można wracać i można z niej twórczo czerpać. Jeśli dialog kulturowy ma być autentyczną wymianą myśli, jeśli działania artystyczne mają zyskać kontekst niezbędny dla komunikowania się artysty z odbiorcą, człowieka z człowiekiem, to musi pojawiać się element zaskoczenia, element zaznajamiania z czymś odrębnym, osobnym, wzbogacającym, zaciekawiającym i wartym poznania. A polska kultura teatralna taka jest — jest dobra, bo inna, bo polska!
