Od STU do Variété
Janusz Szydłowski świętował półwiecze swej pracy artystycznej; kilkanaście lat z tego aktor, reżyser i pedagog poświęcił na stworzenie w Krakowie teatru rewiowego.
Janusz Szydłowski zaprosił w niedzielę do stworzonego przez siebie Teatru Variété na benefis, którym zamknął 50 lat swej pracy artystycznej. Przed półwieczem był jednym z założycieli Teatru STU.
Grał na scenie Rozmaitości (obecnej Bagateli), w Ludowym, w warszawskiej Komedii i w innych miastach, po czym powędrował do Włoch, z których przeniósł się do Londynu, by tam związać się ze środowiskiem artystycznej Polonii, tej kontynuującej tradycje międzywojnia. Symbolem tego jest noszona z dumą laseczka Mariana Hemara, otrzymana od jednej z legendarnych aktorek — Włady Majewskiej. Ta laseczka stała się przedmiotem bodaj najlepszego żartu wieczoru, a rzucił go Jerzy Gruza, mówiąc o jubilacie: — „Ja szalenie wierzę w jego aktorstwo, przecież takich aktorów w Polsce nie ma... Przecież jak on bierze tę laskę, to tak jakby kulał od dziecka”.
Ale mimo wszelkich żartów i złośliwostek, był ów wieczór wyrazem uznania dla Janusza Szydłowskiego, który powróciwszy do Krakowa reżyserował w teatrach, prowadził w PWST zajęcia z piosenki, wreszcie — wymarzył sobie scenę Variété, której oddał kilkanaście lat życia. I stał się osobą, która „w tym mieście trochę namąciła” – jak mówił prezydent Jacek Majchrowski.
Artystyczną drogę jubilata przypominali koledzy z lat dawnych: Jerzy Trela, Jan Polewka (wierszem), prezes ZASP-u Olgierd Łukaszewicz, i aktorzy, których był nauczycielem, i Marta Bizoń, która śpiewała w jego spektaklu Hemarowskim, i młodzi z Tajemniczego ogrodu — Zuzanna Rosa i Leo Stubss, i Olga Szomańska, gwiazda Variété, i żona — Krystyna Podleska... I też piosenką o drodze – My way zakończył Janusz Szydłowski wieczór, wzbudzając owację, oczywiście stojącą.
