Krzysztof Szczepaniak: Gdy twarz przesłania maska
- Dell'arte jest piekielnie wymagająca fizycznie, ale też rozwija aktorsko. Cudowne dla młodego aktora jest zmierzenie się z taką konwencją. Tym bardziej że nie pojawia się ona zbyt często - mówi Krzysztof Szczepaniak, aktor Teatru Dramatycznego w Warszawie.
Sądząc po tym, co się dzieje na scenie, komedia dell'arte jest dla pana gatunkiem wprost wymarzonym. Aktorskie ADHD ma gdzie się wygrać?
Krzysztof Szczepaniak: Podobno ADHD nie ma, ale tu, czyli w spektaklu "Sługa dwóch panów" Goldoniego (w reżyserii Tadeusza Bradeckiego), który wystawiamy w warszawskim Teatrze Dramatycznym, dobrze współgra z postacią Arlekina.
Cały czas w pozach, skokach, pląsach i gestach. Maska nie powstrzymuje też "akrobatyki" twarzy.
- Dell'arte jest piekielnie wymagająca fizycznie, ale też rozwija aktorsko. Kiedy w Teatrze TV oglądamy mistrzów starszej daty, widzimy, jak dużo przemycają z komedii omyłek. Choćby Tadeusz Łomnicki w "Ostatniej taśmie Krappa". Cudowne dla młodego aktora jest zmierzenie się z taką konwencją. Tym bardziej że nie pojawia się ona zbyt często.
Formuła klasyczna, a zarazem, jak się okazuje, bardzo pojemna. Czegóż to pan nie zacytował w tej postaci? I Chaplina, i bohatera "Maski"...
- Cieszę się, że to da się wyczytać. Chaplin... to, wydawałoby się, Arlekin swoich czasów, ale przecież nie mówi, a w dell'arte obok ruchu jest słowo, które w wielu interpretacjach zaskakiwało intelektualnie.
Ile w pana Arlekinie jest nawiązań do dubbingowania kinowych przebojów?
- Owszem, dorzucam cytaty z filmów, czerpię z motywów popkulturowych, ale one są mimochodem. To tylko dodatki do roli. Chociaż doświadczenia dubbingowe, co widać w przypadku takich mistrzów tej formy jak Waldek Barwiński czy Andrzej Blumenfeld, bywają cenne. Gdy twarz przesłania maska, ta "radiowość" ciekawie dopełnia postać.
