Typowy Karol
"Karol. Nowy ład świata" według Sławomira Mrożka i Harolda Pintera w reż. Błażeja Peszka z Teatru im. Osterwy w Gorzowie Wlkp., gościnnie w Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie. Pisze Maciej Stroiński.
Wreszcie napiszę coś w stylu Marcin Kościelniak, w stylu "myślałem, że będzie", w stylu "a było inaczej". Mrożek, Peszek, będzie śmianie. Tak myślałem - a nie było. A jeżeli było, nie o to chodziło. Tego nie przewidziałem, że Błażej Peszek okaże się artystą zaangażowanym i opozycyjnym. Że przysoli psychodramę. Przestawiłem oczekiwania w połowie wykonu i recenzja będzie dobra.
Mrożka, jeśli się nie mylę, nie zobaczysz w topowych teatrach. Na te progi Mrożek jest zdecydowanie za dobrze skrojony, za prawidłowy. Jeśli umiesz zrobić postać i wdać ją w rozmowę, nie masz czego szukać. A jeszcze zrób do tego klasyczną dramaturgię, z zawiązaniem, rozwinięciem, rozwiązaniem - i cię nie ma! I od tego jest Gorzów, by nie stroić fochów i brać, jeśli dobre.
Niby wziął mnie z zaskoczenia, ale przecież jasne, że to Błażej Peszek, widać go na scenie, chociaż go tam nie ma. On wymawia wyrazy w całej rozciągłości, ma fazę na końcówki, i jego aktorzy, lubią czy nie lubią, ale muszą. Najmocniej czuć Błażejem w ruchu, uberprecyzyjnym i równie co gadanie ważnym. Już pierwsza scena jest niema ruszana, do Chopina mutującego w stronę techno. Po czym wejdzie dwóch takich i niech Was nie zmyli ten szynkowy różowy i turkusowy zielony: to są panowie z "Funny Games". Likwidatorzy w białych rękawiczkach, którzy lubią sobie pogadać jak u Hanekego, jak u Tarantino, zanim wezmą się do dzieła. Mają dubeltówkę, która musi wystrzelić szybciej niż u Czechowa, w pierwszym w akcie, bo jest tylko jeden. W tym spektaklu obciągano lufę, zanim to było modne!
Aluzyjne przedstawienie o wmawianiu winy, o zarządzaniu przemocą. Bo jeśliby Karola nie było, należałoby go wymyślić. "Dwóch takich" zawsze może ci zrobić jak "Oryginalni Odtylcowi Pocieszyciele Dusz" z "Prezydentek" Schwaba. A żeby to była moja recenzja, musi nastąpić jakiś cytat z Demirskiego. To może w sprawie przemocy: "I na tym polega demokracja, wy kurwa tępe dzidy".
