Artykuły

Po co zaraz łamać krzesła?! O tym, że dramaturgia, czy w ogóle sztuka od czasu do cza­su zapada na brak tematu po­wszechnie wiadomo, a my - Po­lacy - nawet ostatnio się do te­go przyzwyczailiśmy. Jednak "Gramy w Rewizora" w Teatrze Słowackiego wyreżyserował Ro­sjanin, Wiaczesław Kokorin, i może dlatego należałoby mu wy­baczyć banalnie rozpaczliwy pro­log przedstawienia, wywrzaskiwany przez obijającego młot­kiem sterty krzeseł zalegające ka­nał orkiestrowy, ni to jednego z komediantów, ni to samego Go­gola: "Dajcie mi temat!"

Temat szczęśliwie został zna­leziony, bo niebawem rozpoczęło się właściwe przedstawienie "Re­wizora", tyle że przebranego we współczesne kostiumy. Efekt był mniej więcej taki, jakby Rosja­nie nie posiadając swojego na­rodowego Mrożka postanowili przebrać za wyżej wzmiankowa­nego zdatnego do tego celu, choć zjadliwego jednak poczciwego, Gogola.

Zapewne dlatego na scenie powstała dość koktajlowa mieszanka humoru, w której niestety za­brakło smaku groteski związanej z postacią Chlestakowa. Wojciech Szawul był właściwie nijaki. Nie pasował ani do Gogola, ani do współczesnej tragifarsy, którą usiłował tworzyć reżyser. Kolejnym nieporozumieniem była Ka-sandryczno-manieryczna córka Horodniczego, Maria. Sprowadzo­na do kilku nachalnie wystudio­wanych póz rola Katarzyny Ale­ksandrowicz nawet nie śmieszy­ła.

Natomiast absolutnie wszelką przyjemność obcowania z Gogo­lem, jak i całkiem współczesną gorzką satyrą zapewnił publicz­ności Krzysztof Jędrysek - Horodniczy - żałosny i komiczny w swojej naiwnej dumie i ambi­cjach. Był marionetką sterowaną przez wszystkie inne postaci sztu­ki, a jednocześnie największą ozdobą przedstawienia.

Skoro spektakl musiał jut no­sić w tytule jakowąś "grę", wła­ściwsza byłaby chyba "Gra z Horodniczym", bo to on najwięcej tutaj przegrał, a Krzysztof Ję­drysek - wygrał.