Artykuły

Tadeusz Łomnicki [na fali]

Zlikwidował literkę "P.", która wstawiona między imię i nazwisko odróżniała go dotąd od giganta polskiej sceny XX wieku. Co mu, cholera, szkodził ten inicjał? Coś odbiera tym sposobem, pewnie niechcący, nam, którzy pamiętamy tamtego potwora zżerającego całą scenę swym nienasyconym talentem. Nie jest tak zachłanny w graniu, raczej powściągliwy. Może nadto - choćby w gorzkim i niebanalnym a jakby niedoreżyserowanym i niedogranym sequelu Gogola "Rewizor. Będzie wojna", który napisał Artur Pałyga, a wystawił macierzysty, krakowski Ludowy. Jego Horodniczy patrzy z przerażeniem i rezygnacją na drugie przyjście rewizora, teraz już z mandatem na rządzenie i z manierami, które nawet staremu wycirusowi polityki zdają się nie do zdzierżenia. Trochę brakuje pieprzu temu portretowi nowych czasów. Nie brakuje za to brawurowo absurdalnego humoru w widowisku Krzysztofa Niedźwiedzkiego "Stroiciel grzebieni" w KTO; ach, ten ekscentryczny księżulo każde zdziwienie światem kwitujący zaaferowanym "A niech to chudy Mojżesz"