Artykuły

Marian Opania [mistrzostwo]

Najpierw są śmiechy: lubiany aktor we francuskiej komedii, wiadomo. Starszy pan myli opiekunkę z damą w odwiedzinach, sunie do niej w koperczaki, nie rozpoznaje męża swojej córki, klasyczne qui pro quo. I powoli uśmiechy gasną. Florian Zeller jest mistrzem, nazwijmy to, ambitnego bulwaru, mówienia w popularny i nawet po części żartobliwy sposób o kwestiach dotkliwych. Takich, jak demencja. A aktor dyskontuje zaufanie widowni Ateneum, zmienia nastrój od komedii nieporozumień, przez coraz bardziej napiętą walkę o rudymentarną godność, aż po rozdzierający obraz starczej bezradności, kiedy już na sali panuje lodowata cisza. Piękna robota aktorska, ale na szacunek zasługuje też precyzja prowadzenia opowieści przez reżyserkę, Iwonę Kempę. W "Chłopcach" Stanisława Grochowiaka w Polonii, gdzie tego zabrakło, lansady starszego lowelasa niosą tylko pusty śmiech, nie służą niczemu.