Po 145 latach NORMA Belliniego w Warszawie!
Teatr Wielki zagra 15 i 16 bm. o najwyższą operową stawkę wystawiając, po 145-letniej przerwie, "Normę" Vincenza Belliniego.
W czasach dającego o sobie znać kryzysu sztuki wokalnej na całym świecie, jest to posunięcie va banque; można zyskać lub stracić wiele. Partie solowe opery wymagają bowiem sztuki wokalnej najwyższego lotu. Albo zaśpiewa się to doskonale, albo... lepiej dać sobie spokój. Dyrektor Sławomir Pietras zdołał pozyskać dla realizacji dzieła znakomitość w osobie Fedory Barbieri - dziś reżysera i pedagoga, kiedyś świetną śpiewaczkę partnerującą właśnie w "Normie" samej Marii Callas (pod batutą Tulio Serafina).
Barbieri - i nie tylko ona - uważa partyturę Belliniego za szczyt możliwości stylu bel canto. "Norma" wymaga od solistów wielkiej techniki, wielkiego wyczucia stylu. Faktura dzieła pomyślana została tak, by głos solowy stanowił zawsze pierwszy, najważniejszy plan. Wieloletnia tradycja wykonawcza tego dzieła, wzorce uznane za najdoskonalsze, dodatkowo podnoszą poprzeczkę wymagań. Dyrektor Pietras przypomina: "W Większości encyklopedii i monografii artykuły o Callas ilustrowane są zwykle jej zdjęciami w kostiumie Normy". Bellini pisał partie solowe dla konkretnych, doskonale sobie znanych wykonawców. Wiedział na co ich stać i czego można od nich wymagać. Fedora Barbieri twierdzi: "Gdy umie się wszystko doskonale zaśpiewać, trzeba jeszcze dołożyć do tego wyrazistą osobowość". Chciała, by polską premierę "Normy" obsadzili polscy wykonawcy. Dlatego, jako reżyser i kierownik wokalny, dała im dobrą szkołę w trakcie prób. Choć zakładano nieimportowanie solistów, choroba jednej z polskich śpiewaczek spowodowała, iż w drugiej, niedzielnej premierze zaśpiewa partię Normy solistka opery w Erewaniu - Hasmik Papian.
Szczegółowe relacje z premiery zamieścimy w poniedziałkowym numerze NE.
