Szekspirolog radziecki o "Juliuszu Cezarze" Dejmka
W dniach 5 i 6 stycznia br. w Łodzi bawiła grupa radzieckich pisarzy i krytyków teatralnych. Przy powitaniu gości przez przedstawicieli łódzkiego świata kultury byli również obecni przedstawiciele prasy, którzy w swoich komunikatach pominęli - prawdopodobnie przez przeoczenie - głównych inicjatorów, literatów, ponieważ goście przyjechali do Polski na zaproszenie Związku Literatów Polskich. Tymczasem koledzy z Oddziału Łódzkiego ZLP nie tylko, witali gości, lecz towarzyszyli im później, gdy, przyjechawszy już po godzinie szóstej, pisarze radzieccy udali się wprost do Teatru Nowego na przedstawienie Juliusza Cezara. Po przedstawieniu dyrektor Kazimierz Dejmek zaprosił gości do siebie, gdzie kilka godzin upłynęło na ciekawej rozmowie przy czarnej kawie. Goście podzielili się swymi wrażeniami z tego wieczoru. Jeden z nich Jewgienij Danilewicz Surkow, członek kolegium redakcyjnego organu Związku Pisarzy Radzieckich "Literaturnaja Gazieta", jest autorem książek o Czechowie i dramaturgii radzieckiej, a ze swoich szczególnych zainteresowań - szekspirologiem (wydał niedawno pracę o teatrze szekspirowskim w Anglii, obecnie zaś przygotowuje książkę o losach repertuaru Szekspirowskiego w Europie opartą na osobistych wrażeniach, z podróży po różnych krajach). O teatrze Dejmka usłyszeliśmy następujące jego zdanie:
- Przedstawienie, które oglądaliśmy przed chwilą należy niewątpliwie do najciekawszych w europejskim repertuarze szekspirowskim. Takie ujęcie Juliusza Cezara oczywiście jest dyskusyjne. Jak wszystko, na czym wywiera swoje piętno-wybitna indywidualność, nie pozbawione ono jest pewnej skrajności tu koncepcji, z którą nie każdy się zgodzi, niemniej uderza w nim zadziwiająca silą wyrazu. Talent Dejmka zaskakuje przede wszystkim niezwykłą plastycznością wizji dramatycznej. Wykorzystuje on warunki aktora i jak rzeźbiarz buduje swoje kompozycje sceniczne z dokładnością matematyka i odkrywczością poety język inscenizacji Dejmka jest klasycznie przejrzysty i prosty. Nie wiem co tu przeważa - energia, pasja czy zimne wyrachowanie? Wydaje mi sią jednak, że sztuka Dejmka jest syntezą tych właśnie pierwiastków twórczych. Z radością witamy w jego osobie wybitnego artystę sceny. Z jego twórczością powinien zapoznać się każdy prawdziwy miłośnik teatru.
