Pasja Doktora Fausta
Element tańca ma tu odgrywać zasadniczą rolę. Rozumiem, że studentka (Elżbieta Borkowska - Szukszta) ruchami baletowymi wyraża w pierwszym obrazie pozowanie do malowania czy nauki o życiu. Ale reakcje zrewolucjonizowanych studentów, wyrażone gwałtownymi ruchami tanecznymi, stają się efektem luźno związanym z ogólną linią przedstawienia. Ruchy zabawek dziecięcych, symbolizujących czołgi też nie wydają się współmierne z postawionym celem.
Co do aktorów, Krzysztof Chamiec raczej recytuje, ujmując pięknym swym głosem, niż naprawdę filozofuje i dysputuje. Mefistofowi daje Tadeusz Borowski styl trochę groteskowy i rubaszny, nie uczestnicząc niemal w wielkim sporze o wytłumaczalność świata. Z przedstawienia pozostaje w pamięci namiętny wybuch Tadeusza Janczara jako studenta Siebla i bardzo jednolita, mądrze skonstruowana postać smutnego a przebiegłego prezydenta, precyzyjnie grana przez Kazimierza Opalińskiego. A także - scenografia Mariana Kołodzieja, bogata, a nie przeładowana, imponująca rozmachem wyobraźni, konsekwentnie zastosowana, dająca podnietę widzom.
"Pasja doktora Fausta" Jerzego S. Sity to próba osnucia własnych myśli i obrazów na tle poematu Goethego. Chodzi tu o nowoczesną próbę zmierzenia się z problemami wiedzy i działania. Czy zrozumienie świata jest możliwe? Najprostsze, zdawałoby się niewzruszone twierdzenia klasycznej geometrii rzekomo nie wytrzymują krytycznej analizy. Co do działania, kryje się w nim albo naiwne złudzenie, albo wyrafinowana zbrodnia obrażająca nasz zmysł moralny. Trochę to zbyt łatwy sceptycyzm, uproszczone uogólnienie. Artystycznie zanadto sprowadzone do rozwlekłych, niekończących się i trochę szkolnych dysput.
Inscenizator tej sztuki w Teatrze Narodowym, Tadeusz Minc próbował przełożyć ów język myśli na mowę obrazów scenicznych. Zadanie trudne, nie wiem czy w ogóle wykonalne.
