Artykuły

- Każdy kolejny tytuł i każda nowa postać jest najtrudniejsza. Każda rola wiąże się z podekscytowaniem, ale też niepewnością - mówi Marta Jarczewska, aktorka Teatru Powszechnego w Łodzi.

Beata Ostojska: W ostatni dzień roku publiczność Teatru Powszechnego w Łodzi będzie oklaskiwać Panią po przedpremierowym pokazie nowej komedii na Dużej Scenie - "Manewry weselne" Marka Crawforda. Proszę zdradzić, o czym to jest przedstawienie i jaka jest w nim Pani rola.

MJ: Mam nadzieję, że będzie oklaskiwać - ale nie zapeszajmy przed premierą! Bardzo się cieszę, że po raz kolejny mogę pracować z Kubą Przebindowskim. Reżyserował on już dwie komedie w Teatrze Powszechnym - "Pomoc domową" i "Żonę potrzebną od zaraz", w tych dwóch spektaklach mam przyjemność grać. Cieszę się też, że po raz kolejny jestem w obsadzie spektaklu, który został przetłumaczony specjalnie dla nas i w Powszechnym odbędzie się polska prapremiera. Po raz pierwszy zagram pannę młodą - do tej pory nie zderzyłam się z tym na scenie.

"Manewry weselne" to komedia romantyczna, w której dwie młode pary doprowadzane są do skrajnych sytuacji. Przez śmiech spróbujemy opowiedzieć na scenie o zrozumieniu, miłości, zaufaniu - tym, co jest najważniejsze na nowej drodze życia; ale też o tym, że bardzo często zapominamy o najistotniejszych sprawach, skupiając się na przygotowaniach do ślubu i jego "technicznej" organizacji.

Kilka lat temu ukończyła Pani studia na wydziale aktorskim PWSFTviT w Łodzi. Jak Pani wspomina zajęcia w słynnej Filmówce i czy dobrze przygotowała ona Panią do zawodu aktorki?

MJ: Wspominam ją bardzo ciepło, miałam szczęście, że trafiłam na świetnych ludzi na roku i świetnych profesorów. Szkoła jest specyficznym tworem, który przygotowuje na to, że w tym zawodzie nie można być na nic przygotowanym.

W swoim dorobku ma Pani występy w kilku łódzkich teatrach: Zamiast, Szwalnia i Studyjnym, a od czterech lat można Panią oglądać na scenie Teatru Powszechnego. Gdzie postawiono przed Panią najtrudniejsze wyzwania aktorskie?

MJ: W zasadzie każdy kolejny tytuł i każda nowa postać jest najtrudniejsza. Każda rola wiąże się z podekscytowaniem, ale też niepewnością. Nie da się ocenić, czy któreś z tych doświadczeń są trudniejsze.

Na pewno mocno zapadł mi w pamięć debiut w Teatrze Powszechnym, kiedy dyrektor Ewa Pilawska zaprosiła mnie, abym zagrała w "Hotelu Minister" w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa. Bardzo się cieszyłam, a jednocześnie byłam przerażona, bo nie miałam doświadczenia w graniu komedii. Udało się. Okazało się, że świetnie czuję się w tym gatunku i nie wyobrażam sobie teraz zrezygnować z komediowego repertuaru. Mam to szczęście, że w naszym teatrze spotykamy się z prawie każdym rodzajem komedii, a dzięki temu nie popadamy w rutynę i się rozwijamy. Ważnym dla mnie spektaklem jest też "Tango Łódź" w reżyserii Adama Orzechowskiego. To rodzaj spotkania z żywą historią.

Fajną przygodą była też praca w "Zamiaście", gdzie - oprócz przygotowania spektaklu - trzeba było zmierzyć się z całą resztą działań, czyli sprzedażą biletów, promocją, sprzątaniem, budowaniem scenografii...

Ma Pani na koncie kilka ról w serialach i teatrze telewizji. Woli Pani pracę przed kamerą czy przed "żywą" publicznością?

MJ: Dostałam jakiś czas temu szansę grania w stałej obsadzie w produkowanym przez Polsat serialu "Ślad". Spędziłam na planie całe wakacje, poznałam wiele nowych osób, nauczyłam się pobierać próbki DNA, strzelać... Plan filmowy nieprawdopodobnie różni się od sceny teatralnej - tam pracuje się dużo szybciej, czasami tempo pracy jest zawrotne. Brakowało mi jednak tam żywego odbioru widzów, dzięki któremu wiem, czy sprawdza się to, co robię. To jest niezastąpione. Dlatego moim największym marzeniem jest pogodzenie pracy w teatrze i na planie.