Z TEATRU
TEATR NARODOWY: "Wachlarz lady Windermere"- komedja w 4 aktach Oskara Wilde - przekład Anieli Zagórskiej - reżyseria p. Aleksandra Węgierki - dekoracje i kostjumy p. Zofji Węgierkowej.
No trudno, nie może w teatrze być tak, by zawsze wszystko się udawało. Reżyser i artyści za pewne chcieli, by było jak najlepiej, ale gdyby się wszystkie dobre chęci realizowały, toby było nudno, jak mówi jedna z figur z wczorajszej komedji, a jeśli nie mówi, to mogłaby mówić. Bo "Wachlarz lady Windermere" w całości polega na tem, że mówi się tam jeden aforyzm za drugim, a wszystko inne: sytuacje, charaktery, konflikty etc. to tylko sznurek, za który się ciągnie aforystyczną werwę Wilde'a. P. Węgierko, jako reżyser spróbował, czy nie da się jednak ocalić komedjowości "Wachlarza", czy nie da się ludźmi uczynić tych automatów z dowcipami? Udało się to z rolą lady Windermere, z której p. Lindorfówna wydobyła głębię uczuć, nieznaną przedtem w tej sztuce. Inne role pozostały wierne swojej naturze: napisano je jako zbiór paradoksów - i zlepić z tego człowieka nie sposób. Przed dwudziestu kilku laty bawiły Wilde'ow takie paradoksy swojem chodzeniem głową po ziemi - dziś mamy za sobą taki odmęt naśladow nictw Wilde'a, tak nam już spowszedniało 2x2=5, że tylko energiczne tempo, ostre efekty i doskonałość w podawaniu powiedzeń mogłyby nas jako tako zbliżyć do tego melodramatu, który sam z siebie podrwiwa. Na wczorajszem przedstawieniu czuć było, że nawet ci artyści, którym pamięć nie odmawiała posłuszeństwa, - nie mają dość wiary w sztukę, jakby się wstydzili tego, co im sztuka mówić każe, a zwolnione pontyfikalne tempo do reszty odsłaniało wątłość utworu. Oczywiście, że gdy w sztuce grają pp.: Przybyłko-Potocka, Junosza-Stępowski, Leszczyński, Różycki, Daczyński, Buszyński, Rotter-Jarnińska, to musi pozostać wrażenie świetności aktorskiej, tylko, że ta świetność szła sobie jakoś obok sztuki. Obok nich w mniejszych, a starannie wykonanych rolach, widzieliśmy p,p. Słubicką-Daszyńską, Pichelskiego, Barszczewską i cały rój innych rólek, mających w nas wywołać suggestję świata najwyższej arystokracji angielskiej. Piękne dekoracje p. Węgierkowej, a przekład p. Zagórskiej prawdziwie artystyczny.
