O polskich stereotypach. Bomba
"Bomba" w reż. Macieja Kowalewskiego w M25 w Warszawie. Pisze Roman Pawłowski w Gazecie Wyborczej - Stołecznej (Co Jest Grane).
Pomysł, aby w nieteatralnej przestrzeni klubu M 25 na Pradze wystawić współczesną polską sztukę na dwudziestu dwóch aktorów zakrawał na szaleństwo. Ale "Bomba" Macieja Kowalewskiego wypaliła i na Pragę walą dzisiaj tłumy. Kiedy oglądałem przedstawienie w połowie maja, brakowało krzeseł i część ludzi oglądała na stojąco. Są co najmniej dwa powody tej popularności: pierwsza to obsada, w której obok aktorów znanych z offowej sceny takich jak Maria Seweryn czy Tomasz Tyndyk są artyści z mainstreamowych scen: Marian Kociniak, Sławomir Orzechowski czy Włodzimierz Press. Chwilami ma się wrażenie, że to Ateneum albo Narodowy i dopiero widok betonowych ścian przypomina nam, że jesteśmy kilometry od głównego nurtu warszawskiego życia teatralnego. Powód drugi to sama sztuka, która jest ciekawą próbą zdiagnozowania polskich fobii i stereotypów. Bohaterami są bezrobotni, którzy po upadku fabryki zbierają się pod magiczną żarówką, wierzą bowiem, że można w niej zobaczyć lepszą przyszłość. Szansą na lepsze życie staje się dla nich przyjazd ekipy z Hollywood, która w ruinach fabryki kręci film o zagładzie Hiroszimy. Jego ukoronowaniem ma być scena eksplozji tytułowej bomby. Na tle innych spektakli i filmów, pokazujących problem wykluczenia sztuka Kowalewskiego wyróżnia się absurdalnym poczuciem humoru. Trzeba widzieć, jak przebrani za rzekomych Japończyków bogobojni Polacy mówią wyuczone na pamięć kwestie po japońsku i jak zabiegają o względy amerykańskich filmowców. Chociaż chwilami wydaje się, że Kowalewski chciał za dużo włożyć do dramatu: i frustrację, i bezrobocie, i powierzchowny katolicyzm, i postkomunę, i roszczenia, i emigrację, to jednak z czystym sercem polecam ten spektakl. Warto go obejrzeć choćby dla pytania, które dziecko zadaje swojej matce nostalgicznie wspominającej PRL: "Mamo, ale co to jest ta "zagierka"?
