Testowanie mitów
"Hamlet" Williama Szekspira w reż. Mai Kleczewskiej w Teatrze Polskim w Poznaniu. Pisze Michał Centkowski w Newsweeku.
Maja Kleczewska zaprasza widzów w niezwykłą teatralną podróż: w głąb jednej z najważniejszych opowieści zachodniej cywilizacji. Wysławiony w mrocznej przestrzeni starej poznańskiej rzeźni "Hamlet" jest intrygującym estetycznie doświadczeniem z pogranicza teatru i sztuk wizualnych.
Wyposażony w słuchawki widz swobodnie porusza się po industrialnej przestrzeni, zaaranżowanej na potrzeby spektaklu przez Zbigniewa Liberę, samodzielnie komponując artystyczne doświadczenie. W zakątkach zrujnowanej hali, odgrywającej duński Elsynor, toczą się, nieraz równolegle, krwawe losy szekspirowskich bohaterów. Wybierając jedną ze ścieżek, możemy przyjrzeć się bliżej postaciom dramatu. Możemy sekundować przy pojedynku Hamleta z Laertesem albo usiąść przy królewskim stole. I właśnie przy tym stole rozgrywa się najciekawsza z historii. Jej bohaterami są Klaudiusz i Gertruda (Michał Kaleta i Alona Szostak). On milczący, gotowy na wszystko, by utrzymać władzę. Ona histeryczną wesołością próbuje zdławić poczucie winy. Ta mroczna opowieść o okrutnej zbrodni i nieuchronnej karze zwielokrotniona filmowymi sekwencjami Marcina Koszałki, przy akompaniamencie monumentalnej muzyki Cezarego Duchnowskiego zachwyca. Paradoksalnie to przestrzenne rozbicie narracji nie burzy tradycyjnej opowieści. Choć wiele wątków ginie w natłoku wrażeń.
Jest w tym spektaklu jeszcze jedna przypowieść: "Byłem Hamletem, stałem na brzegu, rozmawiałem z morzem, ple ple ple" skandują w finale bohaterowie. Tymi słowami zaczyna się "HamletMaszyna", głośny dramat Heinera Müllera traktujący o schyłku Europy i wyczerpywaniu się naszych wielkich, wspólnych opowieści. W pewnym sensie "Hamlet" Kleczewskiej jest więc spektaklem o umieraniu naszej cywilizacji i jej mitów. Dlatego miejsce dotychczasowych władców Danii zajmie w finale Fortynbras grany przez aktorów o korzeniach sięgających daleko poza Europę.
