Artykuły

"Koncert marzeń" w chor. Joanny Miś-Fudali, Marty Pańki i Radosława Kubiaka w Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu. Pisze Anita Nowak.

Tradycją już w Teatrze Horzycy stało się kończenie sezonu spektaklem muzycznym, czy udramatyzowanym koncertem piosenek. Po ubiegłorocznym "W co się bawić" opartym na utworach Wojciecha Młynarskiego, nadszedł czas na "Krótką historię przebojów światowych KONCERT MARZEŃ". Wśród 22 prezentowanych piosenek przeważają gatunki charakterystyczne dla pop kultury amerykańskiej, jak soul, odmiany rocka, bluesa. Europa jest słabo reprezentowana. Brakuje piosenek włoskich, francuskich, czy wykonywanych przez artystów z dawnego Bloku Wschodniego. Brakuje też urzekającego głosu Miriam Makeby z Afryki, a i przebojów muzyki latynoamerykańskiej. A przecież i ci twórcy wpisali się w ogólnoświatową historię muzyki.

Na szczęście pojawia się na toruńskiej scenie niezapomniana Marlena Dietrich, w którą bardzo interesująco wciela się Agnieszka Wawrzkiewicz słynnym przebojem "Gdzie są kwiaty z tamtych lat". Aktorka niebanalnie sygnalizuje dwoistość natury niemieckiej piosenkarki. Przez moment skupiona, opanowana, zastygła w bezruchu, po chwili agresywnie gwałtownymi gestami i mimiką atakująca towarzyszącą jej w tle męską część zespołu. No i w samym sposobie śpiewania też niejednoznaczna. Raz łudząco przypominająca wielką Marlenę, to znów przechodząca w swój indywidualny styl wokalny, sugerująca własne emocje. Zwłaszcza, że nierzadko zwraca się na scenie i do Pawła Kowalskiego, jej osobistego małżonka. Nawiasem mówiąc rewelacyjnego też, w duecie z Arkadiuszem Walesiakiem w parodii "Say, say, say" Michaela Jacksona i Paula McCartneya.

Ogromnym talentem parodystycznym wykazuje się też Łukasz Ignasiński w utworze "Barbie girl" zespołu Aqua.

Ciekawie wokalnie i aktorsko w piosenkach Cindy Lauper- "Girls just want to have fun" czy Bonny Tyler "Total eclipse of the heart" jawi się Anna Magalska.

Bardzo dobrze prezentuje się też Małgorzata Abramowicz w utworach "Taking a chance on love" Elli Fitzgerald i "I' m sorry" Brendy Lee". A także w duecie z Wojciechem Jaworskim w "I want to know what love is" zespołu Foreigner.

Zniewala głosem w piosenkach Sinead O'Connor "Nothing compares 2 U" i "Papa don't preach" - Madonny zakomponowana także wizualnie i choreograficznie na gwiazdę wieczoru Julia Sobiesiak.

Aktorsko wybija się z tła Maria Kierzkowska przydająca wykonywanym utworom subtelnego dramatyzmu. Tak w przeboju "I have a dream" Abby, jak i słynnego "Help!" zespołu The Beatles. Podczas, gdy śpiewając powściąga gesty, o tyle w układach choreograficznych zdaje się unosić nad sceną z wyjątkową lekkością i wdziękiem.

Ponieważ niełatwo chyba było znaleźć w zespole osobę, która sprostałaby wokalnie możliwościom głosowym Amy Winehouse, piosenka "Rehab" wykonywana jest wspólnymi siłami. I brzmi ciekawie.

Grający na żywo zespół muzyczny złożony z piana, kontrabasu, perkusji i wiolonczeli pod kierownictwem Igora Nowickiego brzmi znakomicie. Aranżacja jest na ogół wierna pierwowzorom, sprzyja interpretacji wokalnej aktorów. Lekka w formie linia melodyczna piosenek porywa publiczność. A chórki brzmią wręcz niebiańsko.

Doskonale zsynchronizowane barwy głosów magnetyzują słuchaczy już od pierwszej chwili. Szczególnie daje się to zauważyć w piosenkach "Lollipop" czy "Sweet dreams".

Paweł Paszta, który objął spektakl opieką reżyserską, a przede wszystkim choreografki Joanna Miś- Fudali i Marta Pańka utkali z piosenek jednolitą, bardzo artystycznie ciekawą całość. Oryginalny ruch sceniczny i niebanalny, bo zależnie od wymowy zainscenizowanego utworu albo romantycznie liryczny, albo komicznie groteskowy taniec zachwyca i pomysłami, i sprawnością wykonania. Tu zwraca uwagę zwłaszcza profesjonalne przygotowanie baletowe Arkadiusza Walesiaka.

Ciekawe układy choreograficzne w połączeniu z twarzowymi na ogół kostiumami Eweliny Brudnickiej tworzą interesującą jakość wizualną.

Jestem przekonana, że owacyjnie przyjęty przez premierową publiczność spektakl będzie cieszyć się dużym powodzeniem nie tylko w tym sezonie.