Cyrkowa parada, cyrkowe popisy
Premiera. Teatr Kochanowskiego zainaugurował sezon "Foczką akrobatką", bajką dla najmłodszych
Teatr Kochanowskiego zainaugurował sezon "Foczką akrobatką", bajką dla najmłodszych.
Mała Scena teatru przemieniła się w cyrkową arenę. Na kurtynie wymalowana radosna buzia klauna. Kolorowe światełka, skoczna muzyka. Zgodnie ze słowami pierwszej piosenki zaczyna się "cyrkowa parada, cyrkowe popisy".
Wierszowaną "Foczkę akrobatkę" 23 lata temu napisał dla swoich pociech aktor "Kochanowskiego" Waldemar Kotas. W niedzielę na jej premierze - w reżyserii autora - doskonale bawiły się wszystkie dzieci - małe, średnie i te całkiem duże.
"Foczka akrobatka" to zgrabnie i dowcipnie napisana historyjka o bardzo pewnej siebie, lecz leniwej foce, która zapragnęła być artystką cyrkową. Wydawało jej się, że nic prostszego i dopiero publiczna kompromitacja uświadomiła jej, nic nie przychodzi ot, tak, na zawołanie, a już na pewno nie sukces. Bo "trzeba wiele lat nauki, żeby robić takie sztuki".
Bajka Kotasa jest właśnie opowieścią o tym, że na sukces trzeba zapracować. "Jeśli chcesz na sukces liczyć i potrafisz trudom sprostać, musisz bracie ciężko ćwiczyć. Wtedy możesz mistrzem zostać"! - refren finałowej piosenki można sobie powiesić nad łóżkiem i powtarzać od jutra aż do 22 czerwca. To bardzo cenna nauka u progu rozpoczynającego się roku szkolnego.
Morał, choć ważny, nie przesłania jednak tego, co w przedstawieniu jest dla dzieci najbardziej porywające - klimatu radosnej, beztroskiej zabawy. Udziela się on także dojrzałym teatromanom, dla których możliwość zobaczenia opolskich aktorów w cyrkowych rolach, jest dodatkową atrakcją. Doskonale bawią się też sami aktorzy, czasem z odrobiną autoironii, ale bez ulegania pokusie puszczenia oka do dorosłej publiczności.
Debiutującą na deskach "Kochanowskiego" Grażynę Kopeć, tegoroczną absolwentkę Akademii Teatralnej, chciałoby się szybko zobaczyć w prawdziwie dramatycznej roli, już bez foczych wąsów i czerwonego nosa.
W sumie sympatyczne przedstawienie, które jednak musi się jeszcze trochę dotrzeć technicznie (muzyka zbyt często zagłuszała tekst).
