Kraków. Kolędy i urodziny Wiśniaka w Piwnicy pod Baranami
Nie wiem, jak Państwo - ja nie wierzę. Nie wierzę, a im jestem starszy, tym nie i wierzę bardziej. Nie wierzę, że już za moment jest Boże Narodzenie. Pal licho, że nie ma śniegu (niech w ogóle nie będzie), ale przecież Boże Narodzenie dopiero było. Ledwo co był sylwester! I już koniec roku?! Te zegarki na baterie idą bezwzględnie szybciej. Ktoś je goni? A może chcą, by te popisowe lata minęły jak najszybciej? To by było wytłumaczenie.
Idą święta. A z nimi kolędnicy. Bodaj już dziesiąty raz przemienili się w nich artyści Piwnicy pod Baranami zapraszając do PWST. Acz to pastorałkowcy bardziej, bo i jak tu śpiewać "Bóg się rodzi", skoro czas adwentu jeszcze... Zresztą piwniczanie nie muszą po tradycyjne kolędy sięgać, mają piosenki napisane przez siebie albo twórców zaprzyjaźnionych. I takie też śpiewali na scenie PWST; te już wykonywane w ostatnich latach, i nowe. Uzbierało się ich wiele - i pewnie byłaby z nich śliczna płyta, gdyby ktoś postanowił ją wydać, czyli opłacić...
A że święta to rodzinne, zatem i rodzinnie było na scenie - tata Michał Półtorak grał na skrzypcach obok córki Agaty, śpiewał syn Maciej, co to jako absolwent PWST w kabaretowe wkroczył progi, Oli Maurer w pastorałce Turnaua towarzyszył jako pianista syn Tadeusz, magiczną choinkę ustawiło na scenie małżeństwo Aneta i Andrzej Talkowscy... Rodzinnie było, nastrojowo. Bo też takie płynęły piosenki, pełne ciepła, miłości, unoszone na skrzydłach aniołów, co im Tamara Kalinowska kazała wędrować, delikatne i kruche jak wigilijny opłatek, pełne serdeczności, co ją w nowej kolędzie oplótł nutami Marek Michalak...
Te wieczory, o tytule jak z kolędy Leszka Wojtowicza "Dla miasta i świata" pokazują zarazem, że Piwnica to kabaret cały czas twórczy - to nowe utwory się pojawiają, to kolejni młodzi wykonawcy - jak Kamila Klimczak, Marta Honzatko, Agata Ślazyk, min. w nowej ładnej piosence Katarzyny Grzesiak i Tomasza Kmiecika. Oczywiście wiem, że Ślazykówna już jest w kabarecie lat parę, ale kudy jej do Haliny Wyrodek czy Zbigniewa Raja, który raz jeszcze objawił swój temperament i swą twórczą słabość do wierszy Tytusa Czyżewskiego, że o Mikim Obłońskim nie wspomnę, co to kolędował na tradycyjną nutę, acz własnymi cierpkimi słowami... Oczywiście trudno kolędnikom wystawiać cenzurki, a i wszystkich wymienić, niemniej muszę jeszcze wspomnieć o Piotrze Kubie Kubowiczu, bo sięgnął po wiersz Leszka Aleksandra Moczulskiego, i o Dorocie Ślęzak, bo tak pięknie zaśpiewała "A gdy się rodzisz" Jana Kantego Pawluśkiewicza... I o Marku Pacule, bo znalazł stosowny nostalgiczno-wesoły ton dla tego wieczoru.
Następny wieczór też mi przyszło spędzić z piwniczanami, tyle że już w ich pałacowych podziemiach, gdzie zechcieli, nawet trochę wbrew oporom Jubilata, uczcić 75. urodziny Kazimierza Wiśniaka [na zdjęciu]. Jednego z tych, co to w pamiętnym roku 1956 kabaret zakładał, a potem... A potem ów scenograf, rysownik i malarz oddał Piwnicy swój talent, czas, swą wyobraźnię i wrażliwość, co przełożyło się na ręcznie pisane i ilustrowane gazetki, na programy, plakaty, scenografie, rysunki, które pojawiały się także na łamach śp. "Przekroju", gdzie Wiśniak z Piotrem Skrzyneckim pospołu zamieszczali, za przyzwoleniem śp. Redaktora Eilego, obrazkową opowieść współczesną z życia Szaszkiewiczowej. Nic tedy dziwnego, że w poniedziałkowy wieczór piwniczanie czcili Wiśniaka wiśniakiem na rumie, tortem, upieczonym przez żonę Bogdana Micka, ciastem orzechowym z lanckorońskiej willi "Tadeusz" oraz powtarzanymi na melodię niegdysiejszej piosenki o Koniewie słowami: "Wiśniak, Kazimierz Wiśniak wielki jest, wielki jest". A w punkcie kulminacyjnym ogłoszono, stosowną inskrypcję odsłaniając, iż od tej pory tzw. planetarium będzie nosić imię Kazimierza Wiśniaka.
Swoją drogą, patrzyłem na Jubilata i też nie wierzyłem, że ma 75 lat.
