Artykuły

Najwdzięczniejszymi aktorami spektakli medialnych są politycy. Lubią robić sceny i tak jak aktorzy znają swoje role na pamięć. Przećwiczyli starannie riposty, gesty, spojrzenia, tyrady zagrzewające do boju - pisze Grzegorz Giedrys w Gazecie Wyborczej - Toruń.

Wszystko w ich zachowaniu ma budzić zaufanie publiczności: to, jak składają ręce, jak mówią przed kamerą, jak siedzą na krześle. Jednak aktorów teatralność opuszcza z chwilą, gdy kończy się przedstawienie, nasi politycy muszą nadal grać - w dobroczynność, ofiarność, czasami w "pro partia", a nie "pro patria". Nie mogą uciec od swoich ról, bo ucieleśniają programy swoich partii. Dają im swoje ciało i biografie. W ich żyłach krąży krew autorów strategii wyborczych. Wiedzą, że najmniejsza uroczystość bez ich udziału będzie marnym widowiskiem. W tym tygodniu w Toruniu w błysku fleszy otwierali nowe budynki, bywali na wystawach, przedstawieniach, rautach i konferencjach. Liczyli na to, że reporterzy sportretują ich w momencie gdy drobna zmarszczka nad czołem zmieni się w refleksję nad naturą świata i miasta.

Żyjemy w społeczeństwie spektaklu, w którym wszystko jest polityczne. Partie nam to wkrótce udowodnią, gdy przystąpią do ofensywy wyborczej. Już dziś coraz częściej zwołują konferencje prasowe - teatralne inscenizacje w surowej scenografii złożonej ze stołu, rzędów krzeseł i mikrofonów, nieodłącznego logo partii w tle. W tych dekoracjach zaczyna się teatr polityczny. Bo czy zuchwałość Samoobrony, chcącej zmienić ordynację wyborczą, pokrewna jest zuchwałości Mickiewiczowskiego Konrada, za którego szatany kończyły najszczersze bluźnierstwa? Czyż PO nie boi się o czystość PiS-u, tak jak Szekspirowski Otello żywił obawy o czystość Desdemony?

Politycy coraz rozpaczliwiej będą chcieli stać się bohaterami spektaklu naszej codzienności. I tu oddajmy może głos Dziennikarzowi z "Wesela" Wyspiańskiego: "Otóż właśnie polityków / mam dość, po uszy, dzień cały".