Gwiazda, co nam spadła z nieba
Spotkać gwiazdę na ulicy to nie lada wydarzenie. Ale my - poznaniacy - mieliśmy szczęście. Mieliśmy swoją Gwiazdę na co dzień. Kto mieszka na Ratajach i jeździł autobusem linii 74 albo niekursującymjuż pospiesznym B, spotykał Ją często, może nawet siedziała na fotelu obok. Często mijała nas na chodniku. Zupełnie jak nie Gwiazda, ale zwykła sąsiadka - Krystynę Feldman wspomina Monika Lamęcka-Pasławska w Gazecie Wyborczej - Poznań.
Żegnamy Krystynę Feldman z ogromnym smutkiem. Nie tylko dlatego, że bardzo lubiliśmy ją i ceniliśmy jako aktorkę. Także dlatego, że będąc wspaniałą aktorką, była zwykłą poznanianką.
Gwiazdy są daleko. Te filmowe mają swój świat, mieszkają w strzeżonych willach, poruszają się szybkimi autami. Spotkać gwiazdę na ulicy to nie lada wydarzenie.
Ale my - poznaniacy - mieliśmy szczęście. Mieliśmy swoją Gwiazdę na co dzień. Kto mieszka na Ratajach i jeździł autobusem linii 74 albo niekursującymjuż pospiesznym B, spotykał Ją często, może nawet siedziała na fotelu obok. Często mijała nas na chodniku. Zupełnie jak nie Gwiazda, ale zwykła sąsiadka.
Mam jeszcze jedno wspomnienie związane z Gwaizdą. Robiłam zakupy w nieistniejącym już kiosku nabiałowym na os. Armii Krajowej (wtedy jeszcze Manifestu Lipcowego) niedaleko dzisiejszego pasażu Rondo. Przy słupku przywiązałam moją spanielkę. Obok przechodziła pani Krystyna Feldman. Specjalnie zeszła z drogi, żeby pogłaskać psa. Wiem, to zupełny drobiazg. Ale do tej sceny, choć wydarzyła się pewnie ze 20 lat temu, często wracam pamięcią. Bo skoro mojego psa pogłaskała Gwiazda, wydarzenie zyskało na randze. Gwiazdy są rzadkością. A gwiazdy, które żyją wśród nas dokładnie tak, jak my, to coś, co się nie zdarza. Już nie.
Na zdjęciu: Krystyna Feldman w monodramie "I to mi zostało...", Teatr Nowy, Poznań 2006 r.
