Profesor od piosenki
Jestem właśnie po lekturze jego książki zatytułowanej "Człowiek w jednej rękawiczce". To oczywiście nawiązanie do golfa, w którym po brzegi zanurzone są wspomnienia spisane przez Strzeleckiego. Ale książka ma również pozasportowy wymiar - pisze Paweł Sztompke w Dzienniku.
Golf, teatr, piosenka - co, a właściwie kto łączy te trzy słowa? Oczywiście Andrzej Strzelecki - reżyser, aktor i profesor warszawskiej szkoły teatralnej. Artysta, który dla teatru muzycznego ostatnich trzydziestu lat zrobił bardzo wiele. Na jego przedstawienia "Alicji w Krainie Czarów" w Rozmaitościach, "Złego zachowania" w Ateneum, a później do własnego Teatru Rampa na Targówku przychodziły tłumy.
Strzelecki stworzył zespól wspaniałych aktorów dramatycznych, którzy nie bali się śpiewać i tańczyć. Wspólnie z Januszem Józefowiczem wypracowali warszawską odmianę musicalu nawiązującego oczywiście do wzorów broadwayowskich, ale tkwiącego głęboko w tradycji przedwojennego kabaretu i teatru muzycznego. Prostym piosenkom, przebojom, które nuciła cała Polska, nadał czasem zupełnie inny, teatralny sens, tworząc spektakle daleko wykraczające poza estradowy wymiar. I choć dziś Andrzej Strzelecki bardziej kojarzony jest jako miłośnik i propagator gry w golfa, to jego prawdziwą pasją pozostaje piosenka.
A piszę to wszystko dlatego, że jestem właśnie po lekturze jego książki zatytułowanej "Człowiek w jednej rękawiczce". To oczywiście nawiązanie do golfa, w którym po brzegi zanurzone są wspomnienia spisane przez Strzeleckiego. Ale książka ma również pozasportowy wymiar. Opisuje jego dzieciństwo spędzone na Starym Mieście, Akademię Teatralną na Miodowej, z którą związany jest od 35 lat, wreszcie podróże teatralne i sportowe. Czyta się to świetnie. Autor nie zanudza czytelnika zbędnymi opisami, jest konkretny, dowcipny w tym, co pisze. Lata spędzone na scenie nauczyły Andrzeja Strzeleckiego, że nawet najciekawsze historie trzeba opowiadać z werwą, poczuciem humoru i z pewną autoironią. W swoich opowiadaniach jest ciepły dla świata, ale tę dobroć umie również cenić i dzielić się nią z innymi. Przyjemna i pouczająca lektura w powodzi dzisiejszych czarno-białych ocen przeszłości.
