Anielski moralitet
Mówić prawdy życiowe i udzielać rad jest bardzo trudno. Jeszcze trudniej robić to tak od niechcenia, żeby cię słuchano, żeby było to przyjemne i żeby ktoś wcielił twoje rady w życie. Najtrudniej jednak być aniołem - o spektaklu "Kantata na cztery skrzydła" w Teatrze im. Bogusławskiego w Kaliszu w reż. Julii Wernio pisze Maciej Stadtműller z Nowej Siły Krytycznej.
Zazwyczaj nie zauważamy w swoim życiu aniołów, zapominamy że nas strzegą, prowadzą przez niebezpieczne drogi, są przy nas zawsze i wystarczy tylko je wezwać, a przylecą na ratunek. Tak też dzieje się z Dziewczyną (Agnieszka Dzięcielska), która już ma na szyi pętlę i chce skakać. Żeby było weselej pojawia się nie jeden, a dwóch aniołów. Stary, doświadczony Amhiel (Maciej Grzybowski) i młody, nowoczesny Beatiel (Aleksander Janiszewski). Aniołowie za wszelką cenę chcą wydobyć Dziewczynę z depresji, nie zawahają się posunąć do mało anielskich sposobów.
Spektakl bawi, ale zachęca też do refleksji nad tym co dobre, co złe i nad naszym losem ujętym w "boskim planie". Jest to spektakl dla wszystkich, bo mówi prostym językiem, odwołuje się to sytuacji znanych każdemu widzowi. I choć po chwili możemy domyślić się zakończenia, to jednak w finale pozwalamy się zaskoczyć. To trochę tak, jak z mądrą bajką dla dzieci. Czytamy ją wiele razy, choć doskonale wiemy, że rycerz pokona smoka. Spektakl celuje w dobrym żarcie słownym, który wspaniale równoważy dramatyczne momenty.
Właśnie w tej prostocie tkwi magia i siła anielskiej kantaty. Grana jest w przestrzeni sceny kameralnej, bohaterowie otoczeni są z trzech stron przez publiczność. Widzowie znajdują się w środku akcji. Stół, krzesło, łóżko. Ot, zwyczajność. Okazuje się, że nawet aniołowie mogą być zwyczajni. Nie posłuchamy raczej wyniosłego archanioła w bieli z ogromnymi skrzydłami. Jakoś tak jest, że nam w kłopotach mogą pomóc tylko aniołowie do nas podobni.
To świetny spektakl na wieczór z przyjaciółmi.
