Kraków. Gałczyński i jego Natalia w Salonie Poezji
On "zielony Konstanty", ona "srebrna Natalia" - jak pisał Konstanty Ildefons Gałczyński o sobie i swej żonie [oboje na zdjęciu]. To ona, widząc go pierwszy raz, dostrzegła oczy "bardzo duże, zielone, mrużące się, jak u kota". To on będzie nazywał ją w wierszach "srebrną Natalią".
I właśnie tak zatytułowany był wczorajszy, 197. już, Krakowski Salon Poezji, poświęcony żonie wielkiego poety, a czerpiący z jego wierszy i wydanego w zeszłym roku przez Świat Książki tomu wspomnień o matce Kiry Gałczyńskiej. Autorka nie mogła być obecna, wysłuchała jedynie przez telefon wielkich braw, jakie wypełniły foyer Teatru im. J. Słowackiego po tym absolutnie czarownym spotkaniu.
Zasługa to i Anny Dymnej, która ów program przygotowała - a i czytała fragmenty książki, i Natalii Strzeleckiej, która oczywiście była Natalią, i Tomasza Międzika, podającego liryki K.I.G., jak i pięknie grających, m.in. muzykę do wierszy tego poety, Haliny Jarczyk - skrzypce, Jacka Hołubowskiego - akordeon i Jacka Bylicy - fortepian.
Piękna opowieść o matce, o rodzicach mogła w tak krótkim czasie zostać zaledwie zarysowana, niemniej i tak poruszyła, a może i wzruszyła. Poznanie, szalona miłość, ślub i towarzyszący mu bukiet irysów, potem urodziny córki, i trudne okresy, kiedy poeta popadał w melancholię, depresję, na co lekarstwem były parodniowe ciągi alkoholowe... "Po prostu za tak bogate życie, wrażliwość, twórcze uniesienia i ciągłą pracę umysłu płaci się ciężką cenę" - zapisała słowa Natalii córka. I dalej mobilizacja, wojna, listy ze stalagu, wreszcie powrót do domu.
23 lata trwało to małżeństwo i tyleż lat przeżyła potem Natalia bez poety...
To był piękny salon. Taki jak wspomniana książka Kiry Gałczyńskiej, kolejna po "Gałczyńskim" i "Zielonym Konstantym", w jakich zamknęła los swoich rodziców.
A w najbliższą niedzielę - poezja z epoki, kiedy 1 Maja był świętem szczególnym, wrócą lata i pieśni socrealizmu...
