Bomba - niewypał
Premiera spektaklu "Dla mnie bomba" została przygotowana z okazji 60-lecia istnienia zespołu stołecznego Teatru Żydowskiego. Jeśli to przedstawienie miało stać się podsumowaniem pracy i zobrazowaniem aktualnego poziomu artystycznego tego ansamblu, to współczuję teatrowi, a także jego widzom.
Ryszard Marek Groński, konsultant widowiska, mówił przed premierą, że spektakl "Dla mnie bomba" ma charakter kabaretowo-rewiowy i przypomnieć ma fenomen warszawskiej rozrywki sprzed lat, dokładnie z 20-lecia międzywojennego. Wnioski po obejrzeniu przedstawienia są dwa: albo to, co się działo na deskach teatralnych i w kawiarniach przed wojną było nudne, albo twórcy z Teatru Żydowskiego nieumiejętnie nastrój tamtych dni odtwarzają. Osobiście skłaniam się ku temu drugiemu stwierdzeniu, bo przecież teksty kabaretowe Tuwima, Hemara i Słonimskiego bawią nas wszystkich do dziś. Natomiast przedstawienie "Dla mnie bomba" najzwyczajniej w świecie nie śmieszy. Dwa naprawdę dowcipne i inteligentne skecze Szymona Szurmieja - jeden z nich dotyczył nieskrywanego samouwielbienia dla własnej postaci, drugi ironiczne puentuje osobę ojca Rydzyka.- nie ratują takiego stanu rzeczy. Zresztą publiczność podziękowała za oba gromkimi salwami śmiechu i brawami.
Klimat dawnych lat oddaje natomiast bardzo nastrojowa i znakomicie przygotowana scenografia Izabeli Chełkowskiej. Dzięki jej pracy sztuka nabrała nostalgicznego charakteru. Pogodna i ciepła kolorystyka sceny stanowiła znakomite tło dla kabaretowo-rewiowych popisów.
A skąd tytuł? "Dla mnie bomba" to podobno wielki przebój lat trzydziestych, który w finale spektaklu śpiewają wszyscy wykonawcy. Niestety, ten przedwojenny hit, w wykonaniu aktorów Teatru Żydowskiego zupełnie nie porywa. A o określeniu go przymiotnikiem "bombowy" zupełnie nie może być mowy. To raczej niewypał, który miejmy nadzieję nie stanie się znakiem firmowym Teatru Żydowskiego z ul. Twardej 6 w Warszawie.
