Odstrzelić Gomułkę
"Zabijanie Gomułki" w reż. Jacka Głomba w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze. Pisze Jacek Sieradzki w Przekroju.
Jacek Głomb doskonale uteatralizował prozę Pilcha
Próbowało wielu, ale nigdy z tak dobrym skutkiem. Głomb z Urbańskim uteatralizowali i Pilcha być może lepiej niż on sam siebie w "Nartach Ojca Świętego". Z parowątkowej powieści "Tysiąc spokojnych miast" wyjęli jeden temat - rojenia o zamachu na Władysława Gomułkę metodą odstrzelenia go z kuszy podczas państwowego święta. Pozwolili domorosłym terrorystom snuć plany zakrojone na miarę "Dnia Szakala" z ideowym uzasadnieniem a la Dostojewski, heroikomicznie zamykając "akcję" w czterech ścianach izby z dobrze zaopatrzonym barkiem. Nie po to wszak, by drwić z peerelowskich kuszników. Wartka opowieść inkrustowana skutecznymi gagami (ach, wilcze spojrzenie pana Trąby - głównego zamachowca - w kierunku baru po każdej brawurowej tyradzie!) służyła sportretowaniu takiej przestrzeni, gdzie nikczemności świata Gomułków i im podobnych upierdliwców miały wstęp, jednocześnie go nie mając. Były wszak realne, ale nie miały realnego wpływu na najważniejsze: styl życia, swobodę myśli, kulturowe odruchy.
Jacek Głomb z Małgorzatą Bulandą umieścili akcję w starych magazynach na uboczu, kreując ciepłą, mądrą i śmieszną enklawę wolności od paskudztwa. Z milczącą matką (Tatiana Kołodziejska), strażniczką domowego ogniska, i galerią zwariowanych gości na czele, z komendantem Jeremiaszem (Janusz Młyński) ekwilibrystycznie splatającym luterską bogobojność z milicyjną frazeologią. Z perorami pana Trąby (wspaniały, chaplinowaty Zbigniew Waleryś) wysłuchiwanymi przez ojca (Wojciech Czarnota) w solennej powadze mąconej jedynie iskierkami rozbawienia w oczach obu panów. Enklawę fantazyjną, daleką od banalnych sentymentów, dynamizowaną brawurą i żartem. I mocno kuszącą -jako azyl - gdy kusza sama ciśnie się do ręki.
