Artykuły

Niedzielny koncert Dla PIOTRA S. - jak zawsze 12 września, w dniu jego urodzin - wydał mi się jakoś szczególnie metafizyczny, piękny, poruszający - pisze Wacłw Krupiński.

"Te wieczory zawsze miały swój urok i jakąś niezwyczajną aurę - pewnie zrodzoną faktem nieobecności tego, któremu są dedykowane. Ale niedzielny koncert Dla PIOTRA S. - jak zawsze 12 września, w dniu jego urodzin - wydał mi się jakoś szczególnie metafizyczny, piękny, poruszający. Może dlatego, że - dzięki zapisom filmowym i radiowym - sam Piotr przemawiał do nas, oprowadzał po swoich Groblach, a nawet zapowiadał niektórych wykonawców?

A może dlatego, że tak udatnie posplatał całość Marek Pacuła, sam tym razem usuwając się jako gospodarz wieczoru trochę w cień? A może i wpływ miała scenografia Sebastiana L. Kudasa i Stanisława Eckhardta de Eckenfelda.

Już jakże symboliczny był sam początek; słynny piwniczny hymn Pasą się pasą barany wełniane... przypomnieli Miki Obłoński - co to jest w kabarecie od zawsze i śpiewał tę kompozycję Andrzeja Nowaka ze słowami Wiesława Dymnego jeszcze z Ewą Sadowską, a potem Ireną Wiśniewską - i Agata Ślazyk, najmłodsza wykonawczyni przyjęta do słynnego kabaretu. Jak wielu piwniczan wcześniej, również jest laureatką krakowskiego Studenckiego Festiwalu Piosenki. Gdy zaśpiewała potem już solo, potwierdziła, że w pełni na znalezienie się w tym gronie zasługuje.

A później Andrzej Nowak zasiadł za fortepianem, towarzysząc Piotrowi Kubie Kubowiczowi w jego uroczych bluesach do wierszy Bogdana Loebla i Stanisława Młodożeńca. I pewnie był to piękny koncert i właśnie dlatego, że tyle usłyszeliśmy nowych piosenek. Mnie zapadły w pamięć te, które wykonała Beata Rybotycka do muzyki Andrzeja Zaryckiego - sam zasiadł za fortepianem - i tekstów Elżbiety Kuryło (jakież ogniste Tango z dreszczem) i Józefa Barana Ballada podjesienna. I nowa kompozycja Jana Kantego Pawluśkiewicza, w której Dorota Ślęzak pytała Bo co ma zrobić taki ktoś, kto nie ma luzu?. I Grzegorz Turnau w nienowych wszak, acz w jego repertuarze premierowych, piosenkach Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego; to będzie piękna płyta. A jakie sola wygrywa na saksofonie Leszek Szczerba... I Janusz Radek, który tchnął nowe życie w kompozycje Andrzeja Zaryckiego Skrzypek Hercowicz i Panna śnieżna; też wkrótce na płycie...

A przecież - jak to w recitalu - musiały się pojawić i piwniczne evergreeny - jak Ewy Wnuk Tarantula z muzyką Zbigniewa Raja, który wciąż, niestety, poza Piwnicą (- Może powróci - rzekł z nadzieją Marek Pacuła z okazji nadchodzącego 50-lecia), jak Mieczysława Święcickiego Ballada o ogonie i Nie wołaj mnie, kompozycje Zygmunta Koniecznego, który jak przed dekadami akompaniował bardowi, sprawcy tego, że sam trafił do kabaretu...

I dlatego wspaniale, że przed nadchodzącym półwieczem kabaretu - to już w 2006 r. - tak splata się w nim przeszłość i teraźniejszość; zderzają pokolenia. Święcicki, Leszek Długosz i Leszek Wójtowicz - z nowym, okrutnie gorzkim Hymnem zagubionym, i Miki Obłoński w piosence Turnaua Póki czas, który sięgnął przed laty po tekst Wiesława Dymnego, i Ola Maurer, która, jak na romanistkę przystało, poprowadziła nas w niedzielę na most w Awignion (Marek Pacuła wyznał, że piwniczanom marzy się, by to na nim odbył się jeden z piwnicznych jubileuszowych balów), że legendarnym piosenkom chcą nadać nowy wyraz młodsi, jak Beata Czernecka, która nie odniosła porażki w Pocałunkach Koniecznego...

A potem był wzruszający finał; Halina Wyrodek w dojmującym hymnie Ta nasza młodość i śpiewana przez wszystkich Dezyderata... A na ekranie Piotr S., taki, jaki stał na tej scenie, w Teatrze im. Juliusza Słowackiego, po raz ostatni - wyniszczony chorobą, osłabiony. Jak sądzę, nie tylko ja patrzyłem ze ściśniętym gardłem, nie tylko siedząca obok mnie Anna Dymna ocierała łzy.

A pewnie i samemu Piotrowi S. - który już po raz ósmy oglądał dedykowany sobie koncert z niebiańskiego oddalenia - opadła na siwiuteńką brodę kropelka słona..."

[na zdjęciu Piotr Skrzynecki]]