Dybbuk
Bardzo czekam na tę premierę. Mówił o niej z błyszczącymi oczami młody reżyser Paweł passini, opowiadał rozentuzjazmowany dyrektor Teatru Nowego Janusz Wiśniewski
"Dybbuk" Passiniego - jak zapowiadają realizatorzy - to historia miłości i śmierci Lei i Chanana oraz Henocha, która rozgrywa się na pograniczu naszego świata i zaświata tam, gdzie poruszali się Tristan i Izolda, Abelard i Heloiza, Romeo i Julia. Passini dopisuje fascynujący i przerażający finał do "Pieśni nad Pieśniami", która także wyraża i opisuje miłość przez brak, poprzez tęsknotę za ukochanym, którego nie ma i na którego się czeka.
Reżyser mówił o spektaklu:
"Dybbuk" to opowieść o świecie rozsypanym na kawałki, który trzeba złożyć, przeczytać, jak czytali ka-baliści.
"Dybbuk" to opowieść o świecie, w którym wierzy się w to, że zmarłego można spotkać, przywołać, odnaleźć w sobie.
"Dybbuk" to historia miłości, w której brak tego, kogo się kocha, bo on nie żyje.
"Dybbuk" to wielkie wyzwanie - karkołomne, ale pociągające - dla aktora, który ma pokazać siebie nawiedzonego, siebie odmienionego, siebie z kimś w środku. Dla mnie to esencja teatru.
Spektakl powstał na motywach sztuki Szymona Anskiego, fragmentów poezji Edmonda Jabee, autora "Księgi pytań" oraz cytatów ze "Słownika chazarskiego" Milorada Pavicia. Scenografię i kostiumy zaprojektowała Anita Burdzińska, która jest także współautorką scenariusza (Passini współpracuje z nią stale). Muzykę napisał Tomasz Gwinciński.
Scena Nowa Teatru Nowego, sobota, niedziela, wtorek, środa, czwartek, godz. 19.15.
Paweł Passini
urodził się w 1977 r. w Warszawie. Jest absolwentem Wydziału Reżyserii warszawskiej Akademii Teatralnej (2004). Współpracuje z Ośrodkiem Praktyk Teatralnych "Gar-dzienice", gdzie m.in. wyreżysero-wał spektakl "Met moi..." na pod- stawie "Ifigenii w Aulidzie" Eurypidesa, pokazywany w ramach Lubelskich Konfrontacji Teatralnych. Jest autorem adaptacji "Zbrodni z premedytacją" Witolda Gombrowicza, którą w jego reżyserii wystawił Teatr Miejski w Gdyni (2004). Wyreżyserował "Klątwę" Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu (2004), za co otrzymał Nagrodę Główną XXIX Opolskich Konfrontacji Teatralnych 2004. Należy do reżyserów najmłodszego pokolenia, z którymi poznański Teatr Nowy wiąże nadzieje, tym bardziej że mówią dziś oni o świecie inaczej od swych "starszych braci", którzy posługiwali się językiem fotograficznego realizmu.
