W imię męskiej przyjaźni
"Serce boksera" w reż. Jerzego Moszkowicza w Scenie na Piętrze w Poznaniu. Pisze Ewa Obrębowska-Piasecka w Gazecie Wyborczej-Poznań.
Nie poruszył mnie ten spektakl, ale nie ja jestem jego adresatem. Powstał z myślą o młodych ludziach - nastolatkach, i to raczej płci męskiej niż żeńskiej. Czy do nich trafi? To się okaże tak naprawdę podczas kolejnych prezentacji.
Sztuka Lutza Hübnera opowiada o spotkaniu chłopaka, który otarł się o gangsterskie środowisko, i starego boksera symulującego wylew, żeby się odciąć od świata przytułku, do którego trafił. Jeśli zdjąć z niej dydaktyczny lukier (a jest go nieco w przesadnie literackim języku, w oczywistości fabuły, w użytkowym charakterze sztuki), zostaje prosta opowieść o męskiej przyjaźni. O lojalności i odpowiedzialności. Ta przyjaźń rodzi się i z pomocą kubka herbaty z wódką, i z historycznych czerwonych rękawic bokserskich, i z rady, że ukochanej dziewczynie kładzie się na wycieraczce różę, a potem następną i następną. Ta przyjaźń rodzi się z ciekawości, słuchania, uwagi, które się komuś poświęca. Wreszcie z tego, że przyjacielowi się pomaga. Za proste? Za oczywiste? Nie. Powtarzanie takich prawd zawsze ma sens, pod warunkiem że robi się to w sposób wiarygodny.
Nie będę spekulować, czy spektakl w reżyserii Jerzego Moszkowicza ma szansę trafić do młodych chłopaków, bo... nie wiem. Wszystko zależy od energii, która przepłynie albo nie przepłynie między sceną i widownią. Wiele zależy od tego, czy grający Joja Radosław Elis trafi w ton, któremu młodzi widzowie uwierzą. Bo to on ma - paradoksalnie - trudniejszą do zagrania rolę. Paweł Chadyński (bokser Leo) gra po prostu dorosłego i robi to konsekwentnie, spokojnie, wprawnie. Elis musi udać małolata. Trzymam kciuki, żeby udawał przekonująco. I żeby słuchał tego, co płynie na scenę z widowni - nie tej dorosłej, premierowej, ale tej, która przyjedzie całą klasą i zrobi wszystko, co w jej mocy, żeby nie uwierzyć. Warto się z nią zmierzyć - na przykład w imię męskiej przyjaźni.
