Artykuły

"Zaśnij teraz w ogniu" z Teatru Polskiego we Wrocławiu, "WB."z Teatru im. Jaracza w Olsztynie, "Przebudzenie wiosny" Teatru Polskiego z Bydgoszczy i "Zabijanie Gomułki" Teatru Lubuskiego z Zielonej Góry na Festiwalu Geniusz Loci w Krakowie. Pisze Małgorzata I. Niemczyska w Gazecie Wyborczej - Kraków.

Bycie młodym to naprawdę przerąbana sprawa. Jeśli ktoś miał w tej kwestii jakieś wątpliwości, zaprezentowane w ostatnich dniach na festiwalu Genius Loci spektakle musiały je rozwiać całkowicie.

Przedstawienia "Zaśnij teraz w ogniu" Przemysława Wojcieszka (Teatr Polski we Wrocławiu), szczerze mówiąc, trochę się bałam. A strwożyły mnie głównie filmowe dokonania tego reżysera. Po bardzo udanym "Głośniej od bomb", trafił mu się kiczowaty gniocik "W dół kolorowym wzgórzem", w którym zupełnie zabrakło wcześniejszej szczypty ironii. Typowe tematy Wojcieszka - trudna sytuacja młodych ludzi we współczesnej Polsce, gdzie niemal każdego dnia muszą wybierać pomiędzy przywiązaniem do korzeni a chęcią zrealizowania własnych ambicji - nie są jednak tak poważne, jak np. problem ludobójstwa, więc odrobina ironii zwykle im się przydaje. W "Zaśnij teraz w ogniu" na szczęście jej nie zabrakło.

Twórcy "Zaśnij teraz w ogniu" dyskretnie mrużą oko, przedstawiając zarówno konflikt pokoleń, jak i seks, przemoc, dramat aborcji, a nawet krwawy finał

Stało się tak przede wszystkim za sprawą niezwykłego zestawienia - trywialna historia pary młodych aktorów, którzy wyjeżdżają do Warszawy w poszukiwaniu kariery, skontrastowana zostaje z brzmiącymi w tym kontekście wyjątkowo patetycznie tekstami Williama Szekspira. Twórcy spektaklu dyskretnie mrużą oko, przedstawiając zarówno konflikt pokoleń, jak i seks, przemoc, dramat aborcji, a nawet krwawy finał. Całość jest spójna, nienachalna, dająca do myślenia.

Sprawnie zrobiony i przyjemny w odbiorze jest też spektakl "WB." w reżyserii Jacka Jabrzyka (Teatr i m. Stefana Jaracza w Olsztynie). Jego lekkość i zabawność dotyczy jednak tylko najbardziej zewnętrznej warstwy. Głębiej aż kipi od emocji, oskarżeń pod adresem hipokryzji dorosłych oraz purytańskiej mentalności społeczeństwa, jakie tylko z pozoru funkcjonuje znakomicie. Ofiarą sytuacji stają się młodzi bohaterowie, którzy zawinili tylko naturalną w ich wieku chęcią zaspokojenia ciekawości. "W.B." to niejedyny spektakl na podstawie "Przebudzenia się wiosny" Franka Wedekinda, jaki został zaprezentowany w Krakowie w ramach Genius Loci.

Drugi wyreżyserował Wiktor Rubin w Teatrze Polskim w Bydgoszczy.

W tej wariacji na temat z lekkością i zabawnością było zdecydowanie gorzej. Jej twórcy skupili się bardziej na eksperymentowaniu z tekstem, aktorsko raczej opisywali postacie, a nie byli nimi. Posunęli się nawet do odegrania kilku wersji tej samej (erotycznej) sceny, a następnie urządzili wśród publiczności plebiscyt na najbardziej udaną. Od naturalności woleli prowokację. Ich wybór.

Z najtrudniejszym problemem musiał się jednak zmierzyć młody bohater "Zabijania Gomułki" w reżyserii Jacka Głomba (Lubuski Teatr w Zielonej Górze) na podstawie "Tysiąca spokojnych miast" Jerzego Pilcha. Otóż dał się wciągnąć w polityczną intrygę dorosłych i przypadła mu w udziale honorowa rola w tytułowym czynie. A jak tu myśleć o uwalnianiu świata

od dyktatora, skoro hormony szaleją, a piękne kobiety uwodzicielsko przechadzają się w swetrach do połowy uda? Przedstawienie okazało się przyjemne i śmieszne (tylko pod koniec może ciut przesadnie sentymentalne) jednak głównie dzięki postaci najstarszej. Pan Trąba, w którego wcielił się Zbigniew Waleryś [na zdjęciu], był bezkonkurencyjny, zwłaszcza gdy planował zamach na Mao Tse-tunga.

Co będzie dalej? Festiwal w Łaźni Nowej nadal trwa. Przed nami jeszcze "Był sobie Polak... i diabeł" Teatru Dramatycznego im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu oraz "Dziady" Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy.