Romantyczna ość
Trzeba przyznać, że pomysł Olsten i Pusia był świetny. Szczególnie, jeśli zna się ich wspólne spektakle, nietrudno stwierdzić, że jest to dwójka niebanalnych artystów. Dlaczego więc porzucili swój projekt w połowie drogi? - o projekcie multimedialnym Agnieszki Olsten i Wojciecha Pusia "Romantyczność" w Teatrze Polskim we Wrocławiu pisze Marta Bryś z Nowej Siły Krytycznej.
Agnieszka Olsten (na zdjęciu) i Wojciech Puś napisali w manifeście, zapowiadającym projekt audiowizualny: "we wspólnych pracach teatralnych staramy się zachować miejsce dla istot, których doświadczenie miłości rozgrywa się w romantycznych przestrzeniach miłości groźnej, demonicznej". Po takiej deklaracji wybór przestrzeni oscyluje między teatrem, a cmentarzem. Nie ma bowiem miejsc, w których intensywniej można odczuć strach, napięcie, niepewność, co doskonale pokazał projekt.
PO PIERWSZE - OCZEKIWANIA
Ilość skojarzeń ze słowem "romantyzm" (i tych słusznych i fałszywie ugruntowanych w polskiej świadomości) jest nie do ogarnięcia. Ci, którzy przyszli do Teatru, oczekując można powiedzieć, że zawiedli się wszyscy, którzy oczekiwali czegokolwiek. Projekt bardzo niezobowiązująco odwoływał się formą i treścią do romantyzmu. Olsten i Puś ekstremalnie zinterpretowali romantyczną ideę odrzucenia intelektu, odbioru świata poprzez emocje i intuicję. Ich instalacja video to siedemnastominutowy kolaż zdjęć, obrazów i dźwięków. Można je oglądać bezwiednie, można próbować połączyć, można szukać sensów i znaczeń.
PO DRUGIE - PRZESTRZEŃ
Fizycznie scena i widownia pozostały, jednak jawny podział został zniesiony. Dwa ogromne ekrany zawieszono nad sceną, jednak obraz wyświetlany jest z obu stron, dzięki czemu można go oglądać siedząc na fotelu widowni lub leżąc na scenie. Pełna dowolność. Chodzący po scenie widzowie jednocześnie rzucają cień na ekrany, dodając swoich konturów do wyświetlanych właśnie projekcji. Luźno złączone srebrne kwadraty odbijają światło na maszynerię teatralną. Wydawałoby się, że to szczegół, ale moim zdaniem w instalacji wcale nie najważniejsze były projekcje, ale właśnie niepokojąco oświetlone przez Pusia zakamarki Dużej Sceny. Machina, która na co dzień pracuje nad uwiarygodnieniem iluzji świata spektaklu tym razem wzmocniła spirytystyczną atmosferę.
PO TRZECIE - VIDEO
Wojciech Puś złożył dwa małe ekrany w jeden i wyświetlił film, na którym widać leżącą w poprzek ekranów kobietę-upiora-ducha. Postać znika, raz gaśnie jeden ekran, pozostawiając widocznym tylko połowę ciała. Z kolei na dwóch dużych ekranach wiszących nad sceną przeplatają się zamazane obrazy wody, kwiatka, starego konia, okna, itp. Przebłyski, refleksy. Trudno ująć to w całość, trudno ocenić związek z czymkolwiek, należy po prostu oddać się obrazom i porzucić logikę.
PO CZWARTE - GŁOSY
Na scenie słychać głosy. Głosy kilku aktorów, czytających fragmenty romantycznych tekstów i tekstów teoretycznych o samej epoce. Głosów nie słychać z każdego miejsca, jest kilka takich, w których akustyka na to pozwala. Autorzy uzyskali świetny efekt niejako zmuszenia uczestników do wsłuchiwania się w wypowiedzi, łapczywe wyłapywanie każdego wyrazu i składanie ich w sensy. Często są to przeraźliwe krzyki i dziwne dźwięki, jakby się usłyszało obcy głos w słuchawce telefonu, odebranego o 3 nad ranem. W dodatku na planie thrillera.
NA KONIEC - NIEDOSYT
Trzeba przyznać, że pomysł Olsten i Pusia był świetny. Szczególnie, jeśli zna się ich wspólne spektakle, nietrudno stwierdzić, że jest to dwójka niebanalnych artystów. Dlaczego więc porzucili swój projekt w połowie drogi? Dlaczego nie zagarnęli przestrzeni całego Teatru? Odczuwam niedosyt, bo wiem, że takich ekranów mogliby namnożyć i na każdym wyświetlić wiele intrygujących filmów. Mogli zrobić prowokacyjną, mądrą i zapadającą w pamięć akcję.
