W baśniowych żywiołach
Po kilku minutach "Kroniki" zespołu Grzegorza Brala przestają być zwykłym spektaklem - zapada się w nie jak w wodny wir.
"Kroniki" wrocławskiego, niekonwencjonalnego Teatru "Pieśń Kozła", od wielu lat przytulonego do Ośrodka Grotowskiego i układającego tu widowiska z pieśni i tańców, z których przed tysiącami lat powstawał teatr, na pewno nikogo nie pozostawią obojętnym.
Spektakl trwa niespełna godzinę, ale przekazuje taki ładunek energii, że i mnie chciało się zerwać z krzesła, by wraz z Gilgameszem, królem Sumerów i bohaterem "Kronik", zatańczyć w finale. Półnadzy aktorzy dosłownie fruwają w sali teatralnej Ośrodka Grotowskiego.
Równie przejmujące jest intro Enkidu, kłębiącego się jak wąż w półmroku. Szaman rysuje żywym ogniem takie labirynty podziemia, że skóra cierpnie i trudno wyjść z podziwu. Znacznie trudniej jest, gdy losy gwałtownika Gilgamesza poznajemy z pieśni i recytowanych fragmentów eposu. Słyszymy lamentacyjne pieśni staroalbańskie, więc raczej współodczuwamy, niż pojmujemy ich demiurgiczny nastrój.
Zapewne postaci "Kronik" są nie tylko efektownie oświetlonymi płaskorzeźbami, lecz i chórem komentującym los króla. Problem w tym, że mit musi być własnością wspólną - słuchaczy i śpiewaków, by był czytelny. W spektaklu "Pieśni Kozła" zabrakło wyraźnych, kładzionych łopatą do głowy formuł i rekwizytów magicznych, które jednoznacznie porządkują losy bohatera. "Kroniki" w swym rozwichrzeniu, roztańczeniu, rozśpiewaniu, asymbolizmie właściwie morału nie dają albo jest on wyjątkowo trudny do usłyszenia. Czytelnicy "Gilgamesza" wiedzą, że "pod Słońcem tylko bogowie żyją wiecznie. A dni istot ludzkich są policzone". Widzowie muszą poczekać.
Teatr "Pieśń Kozła" w Ośrodku Grotowskiego, "Kroniki" w reż. Grzegorza Brala, kostiumy Cristina Gonzales, muz. zespół; spektakl z 24 listopada
