Artykuły

V Wałbrzyskie Fanaberie Teatralne podsumowuje MW w Wiadomościach Wałbrzyskich.

Na Wałbrzyskich Fanaberiach Teatralnych co roku jest podobnie, czyli dobrze. Taka edycja jak ta, która zakonczyła się w ubiegłym tygodniu, jeszcze się chyba nigdy nie zdarzyła. No bo jak można nazwać 6-dniowy przegląd, na którym spektakle bardzo dobre mieszają się z wybitnymi? Na całe szczęście nie opuściliśmy tego wydarzenia.

"Lew na ulicy"

Zaskoczenie. Dwieście minut, twarde krzesełka, niezwykle trudny tekst, skomplikowana inscenizacja. A publiczność siedzi w milczeniu, słucha i wysiłek aktorów nagradza burzą braw, w dodatku na stojąco. Właśnie na tym spektaklu widać, że teatralne ziarno w Wałbrzycłiu wyrosło, że na Fanaberiach nie pojawiają się przypadkowi widzowie. Mariusz Grzegorzek buduje tę inscenizację z różnych elementów, odpowiada nie tylko za reżyserię, ale także za scenografię. Pomaga mu w tym doskonały zespół aktorski z Marietą Żukowską na czele, której rola na długo pozostaje w pamięci. Wielkie przedstawienie, bardzo dobrze, że pojawiło się w programie naszego festiwalu.

"Griga"

Trafionym pomysłem organizatora było umieszczenie po znakomitym, lecz nie najłatwiejszym "Lwie na ulicy" sztuki lekkiej, łatwej i przyjemnej, ale niebanalnej pt. "Griga". To spektakl Teatru Nowego z Krakowa, który założyli młodzi adepci sztuki teatralnej. "Griga" jest zbiorem opowiadań Antoniego Czechowa połączonych w jedną zgrabną całość. Bohaterami sztuki jest troje Rosjan, którzy spotykają się na mocno zakrapianych imieninach u Grigi. Alkohol szybko powoduje ich wyjątkową szczerość. W ten sposób poznajemy ich życiowe dramaty. Wszystko to jednak podane jest w bardzo zabawnej formie. Tak więc śmiechu było co niemiara. Jednym zdaniem "Griga" to zabawny spektakl z przekazem, lecz nic wybitnego.

"Elling"

Okazuje się, że gwiazdy nie tylko tańczą na lodzie. Być może ta ironia nie jest potrzebna, ale naprawdę fantastycznie ogląda się znanych - często serialowych aktorów -w rzetelnej produkcji teatralnej. Takiej z dobrym, fajnie rozwijającym się tekstem i dalekim od chałtury aktorstwem. "Elling" to historia dwóch byłych pacjentów szpitala psychiatrycznego, którzy na od nowa "instalują" się w społeczeństwie. W tych rolach Jarosław Boberek (Elling) oraz Tomasz Karolak (Kjell) i to w zasadzie oni "robią" to przedstawienie. Każdy z nich ma oczywiście swoją metodę, jednak hipnotyzują widzów wspólną historią. Dobre, wesołe i mądre przedstawienie o eksperymencie, który w Polsce zdarzyć się nie może. Przynajmniej na razie.

"Ucho, gardło, nóż"

Najcieplej przyjęty spektakl, tegorocznych Fanaberii. Publiczność do owacji na stojąco zerwała się równo z ostatnią sekundą sztuki i trwała w tym stanie dobre kilka minut. Krystynie Jandzie należą się one przede wszystkim za odwagę. W końcu z jej pozycją, otwierając warszawski Teatr Polonia mogła zdecydować się na granie sztuk przyjemnych, łatwych i kasowych. Wybrała jednak tekst, który, jak sama przyznała, szanse na wystawienie w państwowym teatrze miałby raczej zerowe. Pełen mocno rozhuśtanych emocji, od łez ze śmiechu do łez przerażenia, mówiony skrajnie wulgarnym językiem. A i tak wybrała tę łagodniejszą wersję tekstu Vedrany Rudan, sama zrobiła adaptację. Zwycięstwo na całej linii.

Desant teatrów niezależnych z Poznania trwa. Na każdych Fanaberiach jest taki akcent, tym razem w wersji podwójnej. Teatr Porywacze Ciał, ten z grona najbardziej znanych, pokazał dwa monodramy. Katarzyna Pawłowska naprawdę zagłębiła się w tajniki gatunku, a Maciej Adamczyk pokazał... Właściwie trudno jest w kilku słowach ekreślić co. Początek fabularny, z wyraźnym zarysowaniem tematu, potem jednak robi się coraz dziwniej i coraz gęściej od emocji. Wiemy, że jest to przesłuchanie, że publiczność oddziela od aktora umowne weneckie lustro. Całość to tylko godzina z kawałkiem, jednak Maciej Adamczyk bombarduje widzów nowymi sytuacjami, pomysłami, scenami. Trudno ułożyć to potem w całość, ale ogląda się z zapartym tchem.