Jakiż złoty kapelusz!
"Kopciuszek" w reż. Jerzego Jana Połońskiego w Teatrze im. Andersena w lublinie. Pisze Grzegorz Józefczuk w Gazecie Wyborczej - Wrocław.
"Kopciuszek" w reżyserii Jerzego Jana Połońskiego to musical posiłkujący się różnego rodzaju stylami, w tym umiejętnie parodią, a ta sprawia, że tekst z zamierzenia ekstra prosty i banalny nie brzmi grafomańsko, zaś muzyka - również prosta, a więc taka, jaką lubią dzieci - po prostu wpada w ucho i nie przeszkadza. Specjalnym atutem, ubarwiającym przedstawienie, są kostiumy według projektów znanej wrocławskiej malarki, ilustratorki i scenografki - Elżbiety Terlikowskiej, szalenie fantazyjne. Myszy według Terlikowskiej to kostiumowy majstersztyk, podobnie jak symbolicznie złoty kapelusz na głowie królewicza. Piosenki słyszymy z playbacku, ale chyba w warunkach lubelskiej sceny lalkowej, najmniejszej w kraju (cud, że aktorzy się tu nie zabijają), inaczej by się nie dało.
Publiczność w każdym wieku siedzi jak zaczarowana, a w drugim akcie uśmiech nie znika z rozbawionego oblicza widzów. Scena, kiedy książę (Konrad Biel) śpiewa swój miłosny song po balu, zrywa publiczność do euforycznej reakcji, bo w bajkowej postaci rozpoznają kogoś dobrze znanego z ekranów telewizorów i estrad. Zresztą, kilka scen zostało doprawdy dopracowanych wyśmienicie pod każdym teatralnym względem, jak choćby ta, kiedy niedobre siostry, Kazimiera ("się wydziera i pączki zżera") i Scholastyka ("jak tyka") oraz macocha Karolina ("w garści mocno wszystko trzyma") - mierzą pantofelek znaleziony na balu.
Napracował się cały zespół Teatru Andersena, ale efekt jest kuszący i najwyraźniej sprawia wszystkim zadowolenie. "Kopciuszek" lubelski jest czystą rozrywką, spektaklem bardzo sprawnie wyreżyserowanym. Nie każdemu może się podobać pewna teatralna jarmarczność i kiczowatość, lecz taka to zamierzona licencia poetica, aby bawiła.
