"Tajemnica" czyli gęba
"Tajemnica" Teatru Porywacze Ciał w Poznaniu, w reż. Katarzyny Pawłowskiej i Macieja Adamczyka, przedpremierowo w Teatrze Ósmego Dnia. Pisze Ewa Obrębowska-Piasecka w Gazecie Wyborczej-Poznań.
Alternatywny teatr Porywacze Ciał bodaj po raz pierwszy w życiu wziął na warsztat tak zwaną "wielką literaturę", dotychczas bowiem jego twórcy sami pisali scenariusze swoich przedstawień. Efekt tego zabiegu jest dość zaskakujący: powstało bowiem coś na kształt użytkowego, szkolnego, żeby nie powiedzieć "lekturowego" przedstawienia - "gatunku" zarezerwowanego dotychczas głównie dla podupadających teatrów repertuarowych. Nie czynię z tego faktu zarzutu - przeciwnie. Daj Boże, żeby tak zwana "młodzież" spotykała się w teatrze z lekturami obowiązkowymi na takim poziomie.
"Uczniowskie" skojarzenia biorą się po części z samego tematu - kolaż z tomu "Bakakaj" drąży przede wszystkim kluczowe dylematy okresu dojrzewania, po części ze "sztubackiego" tonu teatralnej narracji (szkoda tylko, że tym samym "dojrzewanie" i "niedojrzałość" nie stają się tu metaforami, a zatrzymują się na poziomie stanów faktycznych) i wreszcie - amatorskiego dość sposobu funkcjonowania aktorów na scenie. Na "Tajemnicę" składa się kilka scen o dużej teatralnej urodzie. Szczególnie jedna, rozegrana jako stylizowany, ożywiony portret rodzinny zapowiada przesmaczną, wyrafinowaną zabawę z konwencją. Tego tonu nie wystarcza jednak na całość przedstawienia, które sprawia wrażenie jakby pospiesznie skończonego. Dodatkowy kłopot w tym, że zespół, poszerzony o trójkę młodych aktorów, gra - mówiąc po sportowemu - nierówno. Wysmakowane etiudki Macieja Adamczyka daleko wyrastają poza utrzymane głównie w tonie wygłupu działania pozostałych. A szkoda, bo są momenty, kiedy "sztubackość" zaczyna szukać głębszych.
Na zdjęciu: scena ze spektaklu.
