Fastryga
"Miłość ci wszystko wybaczy" w reż. Przemysława Wojcieszka w Teatrze Polonia w Warszawie. Pisze Tomasz Miłkowski w Przeglądzie.
Scenariusz nowego przedstawienia Przemysława Wojcieszka to grubymi nićmi szyta fastryga. Autor posłużył się stereotypami i kalkami: umierający na raka samotny jak palec starzec Kazimierz, równie osamotniona wolontariuszka Ola, która pomaga starym ludziom, aby uciec od swego wyobcowania, młoda przyjaciółka starca, zawodowa prostytutka o anielskim sercu, gruboskórny pielęgniarz, w którym drzemie prawdziwy samarytanin, i wreszcie namiętny wielbiciel tanga młody lekarz, rzekomo Argentyńczyk, szukający szczęścia. Żadna z tych postaci nie niesie tajemnicy, zagadki albo oryginalnej historii. Co więcej, Kazimierz ma biografię "po amputacji", z wyciętym półwieczem. Jak się dowiadujemy, wraca z emigracji do Polski w roku 1956 i aktualnie umiera. Co się z nim działo przez ponad 50 lat, nie wiadomo. Czepia się wspomnieniami dzieciństwa. Najciekawsze wspomnienie, czyli opieka Hanki Ordonówny w sierocińcu, zostało jednak zaledwie muśnięte. Zresztą
jego wspomnienia uderzają schematyzmem. I tak czego się tknąć.
Trochę życia do spektaklu wprowadza Stanisław Brudny, który rolę Kazimierza może dopisać do swych aktorskich osiągnięć - stara się zniuansować postać gburowatego starszego pana, nadać mu nieprzesadzone szlachetne rysy, duszę melomana i mistrza kuchni, także dorzucić trochę dowcipu jako domieszki do umierania. Niestety, młodzi aktorzy nie dotrzymują mu kroku i kładą swoje role koncertowo. Prawdę mówiąc, niewiele mają do zagrania. Tak jak to Wojcieszek pokazał, to zaledwie początek żmudnej pracy w poszukiwaniu bohaterów i konfliktu. To dobrze, że szuka trudnych tematów, ale powinien wystrzegać się komunałów jak ognia. Wcześniej to mu się udawało. Ale nie tym razem.
