Wytańczyć szekspirowską miłość Romea i Julii
"Romeo i Julia" w choreogr. Emila Wesołowskiego w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Pisze Andrzej Chylewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.
V Poznańska Wiosna Baletowa rozpoczęła się w sobotę w Teatrze Wielki imienia Stanisława Moniuszki silnym akcentem, premierą "Romea i Julii" Siergieja Prokofiewa. Silnym nie tylko ważkością dzieła, ale - co równie ważne - i jakością realizacji. Choreografia i inscenizacja Emila Wesołowskiego ukazały nie tylko piękno prokofiewowskiej muzyki, kontrapunktycznej wszak do dotychczasowych romantycznych reguł obowiązujących w stosunku do dramatu Szekspira, pełnej teoretycznie klasycznych, tonalnych motywów, ale i ostrych kontrastów i akcentacji. Doskonale dialogowały też one z baletowym pierwiastkiem zasugerowanym przez samego kompozytora w materii dzieła. Dzieła nie mającego przecież od zarania ani łatwego żywota, ani nie będącego łatwym w sferze wykonawczej (orkiestra). W ten sposób miłośnicy baletu otrzymali historię klarowną, wyrazistą, utrzymaną we właściwym pulsie i proporcjach. Proporcjach między tanecznością, a ekspresją narracyjnych gestów.
Zwłaszcza, że i scenograf, Andrzej Kreutz Majewski, i jego niegdyś asystent, autor przepięknych kostiumów, Boris F. Kudlicka oraz realizator światła Marek Rydian przyoblekli układ choreograficzny w rzeczywistość równie klasyczną co piękną wizualnie, a przy tym funkcjonalną scenicznie.
W tej jakże pięknej tradycyjnością atmosferze komfortową sytuację mieli tancerze. Na wyrazy uznania zasłużył cały zespół baletowy, ale trzy postaci zasłużyły z podkreśleniem. Zwiewną i serdecznie prawdziwą postać stworzyła Izabela Majewska w roli Julii, dynamiczną postać zbudował Maksim Wojtiul jako Romeo, a prawdziwe mistrzostwo baletowego umierania zaprezentował Arkadiusz Gumny jako Mercutio. Na szczęście nie przeszkodziła im (nie można tego powiedzieć o zżymających się słuchaczach) niezbyt precyzyjna orkiestra Teatru Wielkiego kierowana batutą mało czującego specyfikę baletowego akompaniamentu Aleksandra Grefa.
