Artykuły

Po subtelnym rozpoczęciu Wiosennego Forum Tańca Współczesnego drugiego dnia przyszedł czas na nurt tańca fizycznego. Lubelskiej publiczności zaprezentował się polsko-kanadyjski W&M Physical Theatre. Pisze Marta Zgierska z Nowej Siły Krytycznej.

"Just po prostu" (choreografia Wojciech Mochniej). W dali siedzący na podłodze mężczyzna. Na pierwszym plan wychodzi kobieta. Jej krótkie, mechaniczne ruchy dają wrażenie zatrzymywanego światłem stroboskopu tańca. Mamy do czynienie z doskonałą precyzją i dopracowanym mechanicznym ruchem głowy. Po tej solowej sekwencji między tancerzami dochodzi do interakcji, wkrótce na scenie pojawia się druga kobieta, a relacje damsko-męskie stają się coraz bardziej wyraziste. Początkowa technika ruchu, która jak się mogłoby wydawać będzie meritum całego spektaklu, rozpada się w drobne, niestety z rzadka powracające elementy, dominować zaczyna zaś taniec mniej konceptualny.

Spektakl nieco się rozłamuje, staje się niespójny. Noszone i wykrzykiwane kartofle, które podobno mają być symbolem domu, stają się nazbyt ordynarne. I o ile można domniemywać, że doskonale wpisuje się to w dyskurs teatru fizycznego czy w absurd zderzeń, ręczę, że znalazło się wiele osób, które nie były w stanie całkowicie zaakceptować tego reżyserskiego zamysłu, a nawet wyczuwalny dysonans rejestrów był dla nich przykry. Wprowadzenie monologu jednej z tancerek, którego treść w pewnym sensie, poprzez odniesienia do sytuacji domowej, uzasadnia pojawienie się na scenie worków z ziemniakami, dodatkowo skłania do zastanowienia się, czy symbolika, która wyłożona nawet explicite nie przekonuje, ma sens.

Jeszcze bardziej kłopotliwa jest scena z wpychaniem sobie nawzajem do ust prawdopodobnie jedzenia, gdyż ciężko dojrzeć, co w efekcie jest wpychane i wypluwane. Tego typu krótkie sceny, najbardziej fabularyzujące przekaz spektaklu, okazują się jego najsłabszą stroną.

Nie ujmuje to jednak w niczym samej choreografii i technice tańca, która stoi na bardzo dobrym poziomie. W ruchach tancerzy czuć organiczny oddech, zbliżenie do fizycznego bytu.

Silna emocjonalność tańca wynika z przekonania, że ruch jest pierwotną formą ekspresji, indywidualną dla każdej jednostki.

Trzeciego dnia teatr tańca wyszedł do szerszej publiczności, kiedy to w Muszli Koncertowej zaproponowano zestaw czterech krótkich choreografii ("Surge", "Statick", "Absurdity", "Juncture"). Wykonała je kanadyjska formacja Surge Dance Company zespalając odrębne układy w jeden ponad godzinny pokaz. Zabieg ten sprawił, że pomimo wyraźnych różnic w tańcu, granice między poszczególnymi częściami, zwłaszcza początkowymi zacierały się.

Na tle całości zdecydowanie wyróżniały się dwie ostatnie prezentowane choreografie. Stało się tak jednak głównie dzięki wprowadzeniu w przestrzeń sceniczną nowych elementów, które pozwalają na nowo skupić uwagę widza. W "Juncture" jest to projekcja wideo przedstawiająca wcześniej nagrany układ, który równocześnie jest wykonywany na scenie. Kluczowym motywem staje się tutaj powtarzane zbliżenie na dłoń, gdy po kolei zginają się jej palce. W połączeniu z mistrzowską muzyką Philipa Glassa, przedstawiane obrazy skłaniają do refleksji. Z kolei w ostatniej tańczonej części wprowadzenie odbiorników telewizyjnych, mechaniczna muzyka i ruch usidlony w otaczającej nas technice, przynosi zmianę nastroju, pojawia się niepokój i nerwowość. Tu kluczowy okazuje się nienaturalny, szarpany gest nastroszenia włosów.

Jednak tak naprawdę jedyną rzeczą, która wypełnia scenę jest taniec dziewczęcego zespołu do muzyki, w której dominuje wykorzystanie nowoczesnych, nieco elektronicznych dźwięków. Sekwencje tańca synchronicznego szybko rozpadają się na partie nieregularne, a motywem wciąż przewijającym się jest bieg po kole. Poszczególne ciekawe rozwiązania gubią się w wielości ruchu. Pomimo ciężkiej pracy tancerek, spektakl w odbiorze jako całość okazuje się dość nużący i nie przynosi szczególnych wrażeń estetycznych.