Artykuły

Szczęśliwy pomysł miał także Gustaw Holoubek decydując się zagrać we własnym teatrze (Teatr Dramatyczny) "Króla Leara", w no­wym świetnym przekładzie Macie­ja Słomczyńskiego, w świetnej in­scenizacji Jerzego Jarockiego i świetnej scenografii Kazimierza Wiśniaka. "Wiernie spisane dzieje żywota i śmierci króla Leara i jego trzech córek" brzmią tekstem Szek­spira - Słomczyńskiego tak współcześnie (a jednocześnie zgodnie z oryginałem), jak gdyby nie tylko tłumacz ale i autor spisywali je wczoraj (podobnie brzmiał przed kilkunastu laty pamiętny przekład prozą "Mizantropa"). Spektakl trwa długo - blisko cztery godziny, a przecież nie nuży ani przez jedno zdanie, chociaż nie wszystkie wy­powiada się tu z równą maestrią; córki Leara tym razem okazały się płcią istotnie słabszą. Wielką krea­cję - to bodaj najlepsza jego rola od lat stwarza Holoubek (Lear), znakomici są Zbigniew Zapasiewicz (hrabia Kentu), Marek Walczewski (Edgar), Piotr Fronczewski (Bła­zen), Józef Nowak (Gloucester)...

Czy może być w teatrze większa satysfakcja niż słuchanie mądrych, pięknie ukształtowanych słów, mądrze, z peł­nym zrozumieniem przekazywanych? W spektaklu "Leara" doceniono to. Sce­neria nie przeszkadza w odbiorze tek­stu - jest maksymalnie prosta, cała spowita w czerni, a jednocześnie ideal­nie funkcjonalna. Reżyser stwarza protagonistom świetne warunki do tego, by ich słowa, bez udziwnień, bez zbędnej obudowy - bez skazy docierały do wi­dza. Jarocki nie nadużywa niepotrzeb­nie "teatru okrucieństwa", o co w "Learze" łatwo (mam jeszcze w pamięci to straszliwe instrumentarium, jakie wpro­wadzano do sceny wyłupywania oczu w Kanadyjskim Teatrze Stratfordzkim), skromnie lecz pięknie rozgrywa scenę burzy, efektownie rozbudowuje pojedy­nek Edgara z Edmundem... Otrzymali­śmy wspaniały spektakl i - co równie ważne, a co pozostanie już trwałym do­robkiem - otrzymaliśmy znakomity no­wy przekład "Leara".