Panoptikum zwyrodniałych form
"Baal" w reż. Marka Fiedora z Teatru im. Jana Kochanowskiego w Opoluna XXVIII Warszawskich Spotkaniach Teatralnych. Pisze Justyna Mazur w Teatrakcjach.
Ten komunikat-tytuł, nazywający jedną z sześciu części spektaklu Marka Fiedora, mógłby ukazać się na okładce tomu przedrukowującego treść rozmów, jakie w palarniach, na korytarzach teatrów czy w Cafe Kulturalnej toczyły się między widzami Warszawskich Spotkań Teatralnych po obejrzeniu "Baala".
Każda z części przedstawienia zaczynała się od przeorganizowania na oczach widzów porządku/nieporządku krzeseł i stołów, składających się na prostą scenografię, zaznaczającą w czytelny sposób wielu różnych przestrzeni (klub, sypialnia, melina, las. I choć konstrukcja spektaklu opartego na tekście Brechta, podobnie jak aranżacja przestrzeni scenicznej, otoczonej z trzech stron przez widzów (częściowo oddzielonej mleczną szybą, zza której aktorzy nie biorący udziału w akcji, wydawali z siebie dźwięki, tworząc muzyczne tło) przyciągały uwagę, to sama akcja, która tę konstrukcję wypełniała, budziła wiele wątpliwości. Tytułowy Baal grany był kolejno przez sześciu aktorów, a jedyną cechą łączącą wszystkie jego kolejne wcielenia był brak zaspokojenia, manifestujący się a to w fizjologicznym dowcipie, a to w seksualnych chceniach lub dzikich tańcach, a to w potrzebie drugiego człowieka, który to drugi i tak napluje na czoło nawet umierającemu. Wszystko to przyprawione szczyptą metafizycznych wniosków. Człowieczeństwo obdarte z intymności, z tajemnicy, ze spójności. Może ktoś powie: tacy jesteśmy. Powie: obyczajowa prowokacja. Uniwersalizm. Ja nie powiem. Powtórzę za jednym z bohaterów przedstawienia: "Gdyby człowiek miał w sobie więcej wódki, mógłby to może znieść".
