Artykuły

Początek XIII Konfrontacji Teatralnych ocenia Grzegorz Józefczuk w Gazecie Wyborczej - Lublin.

W środę na Konfrontacjach zagrano pierwsze cztery spektakle. Wszystkie niezłe.

Festiwal wystartował "Podróżą poślubną" [na zdjęciu] Teatru Jeleniogórskiego im C.K. Norwida. To sztuka pióra Władimira Sorokina, który świntuszy co niemiara, ale w słusznej sprawie, albowiem pozwala mu to coś ciekawego opowiedzieć o dzieciach tych, którzy chcieli być panami świata. Masza, która nie stroni od wszystkich, przede wszystkim seksualnych używek, ucieka z Moskwy do Niemiec. Jest córką śledczej NKWD. Zakochuje się w niej i żeni z nią młody artysta, bogaty Niemiec Gunther. Jest synem oficera SS. Trudno o lepsze (czytaj: bardziej sensacyjne, a poniekąd i humorystyczne) zapętlenie. Przyjdzie o tym spektaklu napisać potem więcej, teraz warto zwrócić uwagę, z jaką łatwością Sorokin kreśli bardzo przewrotne, niekiedy szokujące, a niekiedy przerażająco ironiczne lub rozbawiające do łez sceny nie przejmując się żadnymi kanonami w opowieściach o wojnie, Holokauście i wolności świata posmodernistycznego.

Wprawdzie na tym pierwszym spektaklu nie było kompletu publiczności, ale tak jest z Konfrontacjami, że startują swoim rytmem. Na kolejnym, czyli na spektaklu "Żyda" Teatru Polskiego w Bielsku-Białej sala widowiskowa Chatki Żaka również wypełniała się powoli. Ale już na trzeci spektakl, czeskiego "Dybbuka" teatru Nowogo Fronta nie wszyscy chętni mogli zmieścić się na sali, a i tak część zadowoliła się nawet miejscami stojącymi.

"Dybbuk" był teatrem z innej bajki niż wspomniane dwa poprzedzające go spektakle. O ile tamte operowały przede wszystkim słowem i fabułą, w "Dybbuku" nie padło jakiekolwiek słowo. Był to piękny teatr tańca, odgrywany w ciekawej plastycznie i muzycznie, tajemniczej i mrocznej, oprawie. Równolegle goście Konfrontacji mogli obejrzeć "Sarmację" Pawła Huelle w Teatrze Osterwy - i to ten spektakl oficjalnie inaugurował 13. Konfrontacje Teatralne.